epoka wielkich odkryć

[pietrek]

epoka wielkich odkryć

jesteś endemitem wygłodniałą kulturą
ludnie zamieszkujesz archipelag ciała
ubrań pokoi pożytecznych sprzętów

którymi ocean uwodzi kamieniste plaże

śmiałe spojrzenia halsują w nieznane
wysyłasz słowa na wyprawy kupieckie
w ładowniach gestów zwały świecidełek
woń alkoholu zapchlonej dżumą wełny

szok kulturowy wypada wielkodusznie łagodzić
i zbawiać krnąbrne dusze tym gorliwiej jeżeli
pięknie tańczą czy śpiewają niesforni jak dzieci
aborygeni na powitanie uzbrojonej armady

[Alek Osiński]

cała epoka w jednym wierszu, ambitny plan Pietrek
no, ale w końcu dysponujemy całą szlachetną i bogatą spuścizną
starego świata, która zawsze nas zawodzi, a co dopiero
Aborygenów, nieźle Ci to wyszło, chociaż takie werbalne
wiersze zawsze budzą we mnie jakiś dziwny niepokój

[pietrek]

werbalne - zabrzmiało dla mnie jak komplement
choć raczej nim nie jest, tu trzeba by jeszcze uściślić wspólną definicję wyjściową
ale jak byśmy wyszli od komunikacji, różnych odcieni asertywności...
dzięki za wgląd, al, pozdrawiam

[Nalka31]

mnie tam wiersz podoba się. ma tempo i jest wyraźny w przekazie.

szok kulturowy wypada wielkodusznie łagodzić
i zbawiać krnąbrne dusze tym gorliwiej jeżeli
pięknie tańczą czy śpiewają niesforni jak dzieci
aborygeni na powitanie uzbrojonej armady

a ta końcówka wyjątkowo celna.

[Gloinnen]

Mnie też się podoba, chociażby ze względu na melodię. Przemawiają do mnie takie antropologiczne rozważania, swego czasu stworzyłam dużo tekstów, w których podejmowałam właśnie tego rodzaju tematy. Z tym, że ja to bardziej szłam w kierunku archeologicznym, sięgałam daleko wstecz... Ponieważ mam chwilowy zastój weny, wrzucę coś z tych staroci. Ale może lepiej teraz powiem coś o Twoim wierszu...

ludnie zamieszkujesz archipelag ciała

"ludnie" - ???

Ja bym użyła po prostu czasownika "zaludniasz". Jest to określenie bardziej precyzyjne i syntetyczne, a w wersie zyskujesz przestrzeń, aby jeszcze coś dopisać.

ubrań pokoi pożytecznych sprzętów

którymi ocean uwodzi kamieniste plaże

To mi się bardzo podoba jako obraz.

wysyłasz słowa na wyprawy kupieckie

ładowniach gestów

Nie podobają mi się "ładownie gestów". Tym bardziej, że masz już w bliskim sąsiedztwie inne konstrukcje dopełniaczowe - "zwały świecidełek", "woń alkoholu" - moim zdaniem wystarczyłyby "ładownie" - ewentualnie uzupełnione jakimś przymiotnikiem.

"w ruchliwych ładowniach" - mnie się tak skojarzyło (w nawiązaniu do "gestów"). Ale oczywiście Ty musisz wymyślić sam własne określenie...

A na zakończenie dodam, że pointa przypomniała mi taki oto wiersz J. Brzostowskiej.

"Praczłowiek"

Tańczył z radości,
kiedy schwytał rybę
w nurcie potoku zanurzywszy rękę,
lub słodkie plastry miodu
wybrał pszczole.

Czasu miał dosyć,
więc niekiedy w niebo
spoglądał nocą,
wyszedłszy z jaskini,
i łączył śmieszne, naiwne pytania
w niezręczne myśli,
nie wiedząc, co czyni.

Ciemny był, dziki,
a przecież od niego
cała dzisiejsza wiedza się zaczyna.
Kiedy na palcach owce swoje liczył,
by je przekazać pieczy swego syna,
także nas, przyszłych,
pierwszych cyfr nauczał.

To z jego marzeń
przemieszanych z lękiem,
tak prymitywnych jeszcze, tak niezdarnych,
biorą początek
pierwsze słowa mocy:
dzisiejsze loty międzyplanetarne -
a nikt mu dotąd nie stawił pomnika.



Takie wędrówki w czasie...

Pozdrawiam,


Glo.