duży książę

[Gloinnen]

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony wersja Abi świetnie skraca utwór i zadowala w pełni moje upodobanie do werbalnej ascezy. Z drugiej strony oryginał zawiera właśnie to, o czym wspomniał Al z krainy os - niezwykłą melodyjność, wewnętrzny rytm, który szkoda złamać. Zachowując go bowiem można wiersz potraktować jako rodzaj pieśni, modernistycznej lamentacji. Tekst smutny, porażający, bo widać w nim pogodzenie się peelki z sytuacją. Kobieta, mówiąca w wierszu, swoją rzeczywistość uważa za normalną, wrosła w nią tak dalece, że nie dąży do zmian, a raczej - powiedziałabym - znajduje w niej rodzaj zadowolenia. Umościła się w tym swoim nędznym losie i jest szczęśliwa, jeśli nie boli za bardzo.

Co do uwag technicznych - mam jedną:

mój książę jak dobrze
że w końcu wróciłeś
pozwól zdejmę ci buty
będą lśniące na baczność
jak gwardia przyboczna

Ten podwójny "jak" mi przeszkadza. Można napisać:

"niczym gwardia przyboczna" - nawet lepiej dopasuje się do rytmu, bo wówczas dwa ostatnie wersy będą siedmiozgłoskowe z identycznym rozkładem akcentów, co podkreśli melodię wiodącą.

Jeśli mowa o rymach, które wypatrzył ks-hp - myślę, że są one użyte świadomie i dobrze podkreślają ten, jak mi się wydaje, melancholijny, lamentacyjny charakter wiersza. Jak na moje upodobania - dobrze brzmią (w ramach moim zdaniem dopuszczalnych w poezji wolnej środków wyrazu).

Pozdrawiam,


Glo.

PS. W tytule masz aż dwie literówki...

[pietrek]

ups!
zwalniam edytora!
tak, to lament, a ta konkretna bezradność, będąca zespołem zaburzeń adaptacyjnych, to współuzależnienie
dzięki Glo

[anastazja]

Wersja Abi podoba mi się bardzo, może ze względu skrócenia ostatniej?
Ogólnie to dobry wiersz napisałeś pietrek