kolebka

[Gloinnen]

Nie ufać myślicielom, których umysły
wprawia w ruch dopiero cytat.

Emil Cioran

Jako że sama takim się posłużyłaś, również nie ufam.

Pozdrawiam,


Glo.

[Abi]

Jako że sama takim się posłużyłaś, również nie ufam.

nie dosięgam Ci do pięt,
gdy potrafisz o wiele wiele...


A.

[Gloinnen]

Bez przesady...

[Withkacy]

Wiersz należący do tych, które inspiruje. Zapewne zmuszenie do refleksji, jest jego mocną stroną. Warto było wpaść.

[Qń Który Pisze]

Hm, Wojaczek mnie nie rozłożył na łopatki, bo nigdy nie był poetą, którego chciałbym czytać.
Pierwsza zwiastuje dobry początek, ale to tylko zwiastun, jak okazuje się dalej.
Jest w tym wierszu rozmaitości, jak u perkich handlarzy dywanów.
Ostatnie trzy wersy pogłębiają u mnie niemożność poukładania witraży słów w sensowny obraz.
Trudno mi się odnieść, bo koktail poetycki, jakby stworzony na potrzeby samego autora.
Jeżeli mi wolno cuś pozmieniać, to tak bym to widział:

Litery stały się niewygodne dla stóp
jak kocie łby ułożone w gościniec.
Stukają o ziemię skamieniałe ptaki;
ta toccata już nie najczystszej próby.

Ostrza z obsydianu i brzuchate statuetki
spięły pokolenia wyciosane w powielonym
czasie. Przodkowie z dobrodziejstwem
inwentarza zeszli piętro niżej.

Współrzędne w gwiazdach przetrwania
te same dla każdego słowa odlanego z brązu,
przecinającego continuum, jak narodziny.

Pozdrowionka i ukłoniki