na jeden dzień przed męką

[Jarek B]

rozdzwoniły się w rozczepionej jaźni
kielichy dzwonów i serca pęknięte
przebiegły wsród dzwięków bólu
wołaniem na pustkowiu
o zakończenie męki

przeklęte anioły
ze snów w udręce
wskrzeszone chrzęstem
deptanego szkła kieliszków
i głosów zza grobu
krzyczących
sto lat

jutro urodziny
kolejnej golgoty
stopnie wyrzeźbię
wygładzę dopieszczę
na śladach żywych ran
kolejny wystudzę kielich

co mi przyniesiesz kurwa losie
z następnego roku wędrówce

czy w następnym
podniesieniu z upadku
posadzisz mnie w końcu na koźle
i z batem wciśniętym w rękę
ze słowem boskiej otuchy
powiesz

pędz szaleńcze
twoje życie odkupione
wzrośnij trawą na prerii
czekałeś cierpliwie
na swoj pociąg
do aushwitz

[Alek Osiński]

Początek wydaje mi się zbyt egzaltowany, patetyczny, zresztą cały wiersz jest
grany na wysokim C (powiedzmy, że to taki styl, nie moja bajka),
podoba mi się natomiast pomysł na zakończenie

następnego/następnym - podobnych powtórzeń chyba warto jednak unikać

Pozdrawiam