ziemia na horyzoncie

[pietrek]

ziemia na horyzoncie

*
mój sen jest niespokojny i długi
choć nie przypominam sobie
by dręczyły mnie koszmary

mój sen mnie przeraża

*
wstaję cichutko
by się nie obudzić

wyglądam za szybą kanałów
świateł portowych miast

*
płytki sen zdradliwy
jak wewnętrzne morze

nie sposób żeglować w nieznane

*
nocny napad paniki
chciałbym uciec

szyjka ucho igielne
garbem grdyki grzęznę

*
magnetyczne opiłki przedświtu
szczękościsk powiek

kawa doskonale czarna
moja piracka bandera

[stary krab]

Coś jak hymn dość powszechny "Witam cię, mójty dniu".

Zgrabnie napisane.

[ble]

Pietruś, piękny wiersz, pięknie skondensowany, zwarty. Najpierw senne, lunatyczne wyjście w to, co na zewnątrz, potem powrót do siebie samego wewnętrznym morzem. A może wszystko jednak wewnątrz?
Zastanawiam się czy ostatni wers potrzebny. Nie lepiej skończyć na kawie?
Pozdrawiam Kolegę

[ks-hp]

Świetny tekst. Podróż albo obawa przed nią i te wątki oniryczno-marynistyczne doskonale obrazują życie, jakim jest pozornie i nie na pozór, to znaczy - peel wie i nie wie, co robić, wahanie jak na morzu. Ponadto chęć zrobienia i nierobienia czegoś - przynajmniej ja tak to widzę. No i świadczyłoby o tym, że wiersz można odnosić wielopłaszczyznowo - peel nie jest jedyny na tym świecie, któremu zdarza się czasem zapędzić na nieznane wody, nie wsiadając nawet na pokład statku. Miłego!

[pietrek]

dzięki za przychylność
ble - też się zastanawiam, niektóre genialne pomysły bywają gupie, przynajmniej ja tak miewam
tym bardziej że "flaga" mi się zupełnie znienacka objawiła, pewnie zapomniałem cynfolią głowę owinąć,
i mnie coś obcego zaatakowało
pozdrawiam

[ble]

No, właśnie - mam wrażenie, że to coś obcego. Ostatni wers w innym tonie, nagle zbójecko-wesoły, a całość, jak słusznie zauważył ks-hp, oniryczna. Chociaż - z drugiej strony - może nagle zmieniłeś morze

[Alek Osiński]

Bardzo dobry wiersz Pietrek, ale ten wers
wydaje mi się naddatkiem, powtórzeniem jednak...

mój sen mnie przeraża

Pozdrawiam

[IwonaAspazowna]

A zatem można lunatykować nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz. Byle się nie obudzić w czasie sztormu. Ciekawy wiersz. Pozdrawiam.