Apatia tropików

[Marta Półtorak]

Na granicy wody i nieba
znajdziesz
najpoczciwszy kolor świata

Parabola horyzontu
uświadamia
nieważna jest droga
i tak zawsze
wracamy do początku

Gdzie władza tkwi
w absolutnej przeźroczystości
atoli uwięzionych w obrożach
widmowych galeonów

[Alek Osiński]

Ciekawy wiersz. Zastanawiam się czy te obroże są
naprawdę konieczne...obroże widmowych galeonów...to zbyt
chyba wymyślna konstrukcja

Pozdrowienia

[Leszek Sobeczko]

ciekawie, ale i hermetycznie, bo nie dowiadujemy się jaki to jest najpoczciwszy kolor świata jak i całości nie ogarniam; w zapisie tez widzę pewną lukę drugiej cząstki, jakby brakowało spójnika że, albo zapis wymaga interpunkcji lub innego rozwiązania stylistycznego;
nie mając klucza na pewno źle czytam i dlatego odchodzę jak przyszedłem, do czego się przyznaję i winy szukam w sobie
pozdrawiam

[Sede Vacante]

Sama myśl już jest bardzo ciekawa. Kojarzy mi się, że ktoś sobie odpoczywa i snuje filozofie, aż nachodzi go ta najprostsza - cokolwiek jeszcze się stanie, cokolwiek się stało, ile byśmy jeszcze nie żyli, koniec końców i tak wszyscy umrzemy.
Dla mnie ten wiersz jest obrazem kruchości życia, ale i czystości aktu odejścia. Jakby owa śmierć była spokojnym rejsem w piękną krainę, zaraz po wielkim sztormie.
Wiersz dla mnie bardzo dobry, ale właśnie nie nawet tu o styl chodzi, choc zły nie jest oczywiście, tylko o samą ciekawość poglądu, przemyślenia.

[witek kiejrys]

celowo sadzisz te kartofle? nieważna

[Marta Półtorak]

nie przeoczenie, roztrzepana jetem

[Withkacy]

Dobry tekst.

[iTuiTam]

Na granicy wody i nieba
znajdziesz
najpoczciwszy kolor świata

Na granicy wody i nieba... poczciwe złote słońce. Wschodzi i zachodzi i na nowo: wschodzi i zachodzi - wracamy do początku.

Widmowe galeony zapełnione nami, niewolnikami systemów, kultur, poddanych innym, tym, którzy byli na tyle silni, uparci, że doszli do władzy nad nami.
serdecznie
iTuiTam

[Mirek]

wracam do wiersz kolejny raz