Z dymu i garści prochu

[Alek Osiński]

Czuję te wilcze echa Ewo, pierwotna śieżka jest nie do powtórzenia
wiesz o tym przecież... a światło się musi wydostać...piękny wiersz

[Gloinnen]

Wiersz jest bardzo niepokojący, nasycony obrazami i znaczeniami, które prowadzą w kilku kierunkach. Ciężko mi podjąć próbę interpretacji, chyba głównie dlatego, że tekst wydaje mi się pokazywać takie niuanse i odcienie, których opisanie innymi słowami pozbawi je głębi i oryginalności.

Tytuł "Z dymu i garści prochu" kojarzy mi się przede wszystkim z biblijnym "z prochu powstałeś..." To jest chyba istotny trop, ponieważ cały tekst jest przesycony refleksją o przemijaniu, odchodzeniu, ludzkiej marności. Mam taki dziwny obraz, jakby wiersz "przeciekał" w śmierć, z każdym wersem go ubywa, aby zniknąć całkowicie...

Utwór kilkakrotnie podejmuje motyw snu.

zaufaj nieudanym próbom,
jakie sen sprowadzają do sadu.

Zaniesie ten oddech z początku
snu w kolejną iluzję,

Podobnie i pierwszy wers:

w półmrok wchodzisz drętwą stopą,

Może kojarzyć się z zasypianiem. Nie jest to jednak wiersz o śnie. Sen nie przynosi ukojenia, wyciszenia. Peelka znajduje się w jakimś dziwnym stanie zawieszenia - w majakach, malignie, przerażeniu. Odnoszę wrażenie, że doznaje czegoś w rodzaju złudzenia umierania.

Agonia (czy raczej jej wyobrażenie) staje się czynnikiem wyzwalającym pewnego rodzaju "spowiedź", opis tego, co peelkę boli, napełnia smutkiem, opis jej ciężkiej codzienności, rozpaczy.
Wiersz nasycony słowami o bardzo dużym ciężarze emocjonalnym: "smutek", który "skamle", "w bólu rodzisz"... Do mnie akurat docierają tego rodzaju doznania (tzn. w taki sposób opisane), ale bardziej na zasadzie wspólnoty doświadczeń, niż porozumienia na linii autor/odbiorca. Myślę, że ta druga relacja może okazać się dość ryzykowna, właśnie ze względu na zbyt bezpośrednie i bezceremonialne odsłonięcie się peelki.

W tekście pojawia się też przeczucie śmierci, charakterystyczne dla tzw. "godziny wilka", najstraszniejszej i najbardziej dręczącej godziny nocy (dobrze wpasowuje się tutaj obraz wilka stepowego). Wskazuje na to:

Czereśnie

owocują już w tobie, pełna jesteś pestek,

oraz:

bo pod skórą jest jaśniej, a ty, coraz cieńsza.

W tym wszystkim chyba istotne jest też osamotnienie:

Okoliczne baśnie
nie są chłonne,

Tak, jakby peelka żyła w otoczeniu wrogim, niczego nie rozumiejącym, bez jakiejkolwiek nadziei na pocieszenie. I nie widziała szansy na wyzwolenie się, stąd też podświadomie buduje dla siebie schronienie w otchłani, w myślach o śmierci.
Nadejście nowego dnia jest wyzwaniem niemal nie do udźwignięcia, gdyż - po pierwsze - oznacza to słynne coraz bliżej do... Po drugie - przeraża perspektywa zmierzenia się z rzeczywistością. Alienacja, inercja, mrok są dość wygodnym schronieniem. Ból chyba też. (wiem coś na ten temat).
Weltschmerz staje się błoną komórkową, przez którą peelka komunikuje się z realnym światem, jakby już inaczej nie potrafiła.

Jeżeli mogłabym coś zasugerować:

Nadstaw uszu gdy w półmrok wchodzisz drętwą stopą,

Tu przed "gdy" zdecydowanie powinien być przecinek. (to taki drobiazg, ale jednak...)

zaufaj nieudanym próbom,

naderwaną próbę.

W tym wypadku już się powtarzasz i nie tylko słownie, ja bym jeszcze pomyślała o tych próbach. A w ogóle to dość złowieszczo zabrzmiało, ta "naderwana próba", mam nadzieję, że Ty nie o tym, bo teraz przemknął przez Twoje wersy powiew myśli suicydalnych...

" z początku", "zaczątek" - w bliskim sąsiedztwie - też się gryzą...

No i ten skamlący smutek. AS ma sporo racji.
"skamlenie" samo w sobie zawiera już tyle smutku, że w zasadzie skamlący smutek to już lekka tautologia. A jeżeli ważny jest smutek dla Ciebie, to nie skamlący, bo całość robi się przejaskrawiona, przesycona i wiersz sporo na tym traci.

Pozdrawiam ciepło,


Glo.

[meandra]

Gajko, dziękuję bardzo


AS-ie, dziękuję pięknie za pochylenie.
Co by nie mówić, między „warkotem” a „skamleniem” jest ta „subtelna” różnica,
która skłania mnie ku pozostaniu przy pierwotnym zamyśle.


Pietrku, być może, kto wie?


Ali, dziękuję bardzo


Glo, dopieściłam. Dziękuję pięknie za wnikliwą analizę tekstu. Naniosłam ostateczne poprawki.
Może teraz obraz będzie bardziej klarowny. Bądź spokojna...



Pozdrawiam wszystkich ciepło