Błogosławione destylaty

[Marcin Sztelak]

Dzieje się nic,
taki lament rzucony w ścianę
z cegły.
Przed lustrem jestem
nagi, pusty, nawet nie ma mnie wcale.

Znów rzucę perły
tej która nie chce,
niech będzie – stary i brzydki a na salony
jak bela.

Nie objęty sprzedażą ratalną wykrzywiam
gębę;
To uśmiech drogie dziadki, pozwólcie na ucho
wam szepnę:
Żadnych złudzeń, Mikołaj umarł, prezentów nie będzie.

Owszem, mógłbym kochać ludzi, jednak tani
lub spowszedniały nie mam za co
sprzedać słowa.

Szczerze - sam bym nie uwierzył.

[Gloinnen]

Ty też destylujesz?

Tym razem wiersz mnie jednak nie zachwycił.

taki lament rzucony w ścianę

Znów rzucę perły

W mojej ocenie nie jest to zbyt fortunnie użyte powtórzenie.

Pierwsza strofka dość nijaka i nie zawiera szczególnie oryginalnych myśli. Druga lepsza. Dopiero w końcowej części wiersza zaczyna się coś dziać.

Nie objęty sprzedażą ratalną wykrzywiam
gębę;

To mi się podoba, gdyż uważam, że wpisanie współczesnego człowieka w konsumpcyjny kontekst jest bardzo trafne.

To uśmiech drogie dziadki, pozwólcie na ucho
wam szepnę:

"To uśmiech, drogie dziadki, pozwólcie, na ucho
wam szepnę:(...)"

Tu zastosowałabym trochę inną interpunkcję...

Owszem, mógłbym kochać ludzi, jednak tani
lub spowszedniały nie mam za co
sprzedać słowa.

"Owszem, mógłbym kochać ludzi, jednak, tani
lub spowszedniały, nie mam za co
sprzedać słowa."

Tu też dorzuciłabym przecinki.

Tak się w sumie zastanawiam, bo może pewna banalność tego tekstu na początku jest zamierzona? Chcesz stworzyć wrażenie, że peel właśnie taki jest - nudny, nie ma nic ciekawego do powiedzenia? To miałoby sens.

Pointa dobra.

Pozdrawiam,


Glo.