Najdroższe słowo

[Julka]

Najdroższe słowo

W sferze natury leży transformacja.
Człowiek się miota w łamigłówce kwestii;
toteż ciekawość gna przed nim i za nim.
Wjeżdża do nieba, przekopuje ziemię.

Życie jest wiecznym poszukiwaniem.
Poszukiwanie jest wiecznym życiem.
A niestrudzenie pytającym - człowiek.
Nie wie co znajdzie, co i kiedy straci.

Ale ten, który świat z posad poruszył,
jak i ten, który nie odkrył sam siebie;
na ziemi, w ziemi - zwany jest człowiekiem.

Tu leży jakiś trup – nie. Tu leży jakiś człowiek,
choć człowieczeństwo zaprzedał po drodze.
A gdyby nie ten kupiec, byłoby to -

Najdroższe słowo świata.

[Bonifacio Sieczepia]

Hmmm...
Który kupiec?
Poza tym widzę tu wyliczankę stwierdzeń nie podlegających dyskusji. Mało w tym poezji.

[jaga]

a ja widzę tutaj - Archeologię
– nauka, której celem jest odtwarzanie społeczno-kulturowej przeszłości człowieka na podstawie znajdujących się w ziemi, na ziemi lub w wodzie źródeł archeologicznych, czyli materialnych pozostałości działań ludzkich. - my ludzie jesteśmy poszukiwaczami i zawsze interesują nas coraz to nowsze wykopaliska.

moim zdaniem wiersz jest dobry - refleksyjny i zawsze na czasie
11/5 - technicznie bez zarzutów -

[Zola111]

Proponuję przecinek po "nie wie,..."

Przeczytałam i wyznam szczerze, że tekst nie przemówił do mnie.
Już w białym tekście naprawdę trzeba pisać bez inwersji.

Pozdrawiam,

[Julka]

Moi drodzy,

Każdy ocenia treść ze swojego punktu widzenia,
autor pisze wiersz, też ze swojego punktu widzenia.
Ile ludzi, tyle puntów widzenia. Nic dziwnego że różna jest ocena.

Uczę sie pisać nierymowane wiersze i tylko czasem popełniam ten błąd

Dziękuję za - mimo wszystko przeczytanie i podsumowanie.

[Gloinnen]

Ale ten, który świat z posad poruszył,
jak i ten, który nie odkrył sam siebie;
na ziemi, w ziemi - zwany jest człowiekiem.

Ta strofa podoba mi się. Może ze względu na delikatny rym, na grę słów ("na ziemi/w ziemi")? Poruszasz też wątek odkrywania siebie - człowiek jest dla siebie samego wielką zagadką, niewiadomą. Zarówno jako jednostka - jesteśmy nieprzewidywalni, spontaniczni, nie znamy swojej przyszłości, nie potrafimy nakreślić w sposób pewny własnych przyszłych działań. (Gdyby tak było, nie popełnialibyśmy błędów...)
Powyższe stwierdzenie mogłoby się też odnosić do ludzkości w szerszym znaczeniu. Nieznane są jej przyszłe koleje losu. Nie wiemy, w jakim kierunku popłynie rozwój kultury, cywilizacji człowieka. Na świecie dzieje się tyle rzeczy, tyle zjawisk, tyle przemian inspirowanych działalnością ludzi - które nas zaskakują, szokują, przygnębiają, zachwycają. I wciąż można sobie powtarzać pytanie - "co potrafi jeszcze człowiek? do czego jeszcze jest zdolny?" (zarówno w sensie pozytywnym, jak i negatywnym).

Pozdrawiam,


Glo.

[Julka]

Glo

Zaskoczyło mnie szeroko rozwinięte skomentowanie przez Ciebie spisanego raczej na straty wiersza.
Z tego wnika, że jeśli się spojrzy głębiej na przedmiot, (niekoniecznie zainteresowania,)
można się w nim doszukać tego, co nie rzuca się w oczy, a jednak znaczyć może wiele.

Bardzo dziękuję za wyczerpujący komentarz.

[Gloinnen]

Właściwie to ja skomentowałam jedynie ten fragment tekstu, który według mnie jest ciekawy i czymś się wyróżnia na tle reszty.