Wyblakłe, warszawskie osiedle.

[Sede Vacante]

Jak zwykle nie dopraszam się o opinie, tak tutaj byłaby cenna.
Nie jestem do końca pewien tego wiersza.


Do przeszłości, przez list pachnący tęsknotą,
kwiatozbiór wspomnień,
pieczęć z muzyki-dziewicy,
utopię.
Znów odchodzę by kosztować jawy
kruchej jak wiara w dobre uczynki.

Niezwracalne pokłady odśrodkowej siły,
deklaracje gotowości do nieprzemijania,
wzbijające w powietrze fontanny
walczącej ulicy
dziś blakną w rodzinnych klaserach
opłakiwanych kołderką kurzu.

Anioły kolekcjonują orgazmy
zamieszkując w naszych dreszczach.
Skrzydła pod powieką, skroplone diamenty
milczą odrzucając prawo ciążenia.

W uchylonych nieśmiało ustach łapczywie pragną
tylko pierwszego
pocałunku.

Minąłem się z jednym w lustrze.
Powiało ekstazą.
Masturbacja?
Ballada o synu sternika.
W tej muzyce
każdy z nas jest lepszym człowiekiem.

[Gloinnen]

Czytałam. Wrócę.

[Ewa Włodek]

Znów odchodzę by kosztować jawy
kruchej jak wiara w dobre uczynki.

te wersy wydają mi się kwintesencją sensu wiersza. Ja go odbieram jak spojrzenie na wspomnienie, na to co dzialo sie dawno - jacyś ludzie, jakieś wzajemne relacje, jakieś dramaty. "Doczytuje się" reminiscencji wojenno-powstaniowych (tytuł) i widzę próbę zestawienia sposobów postrzegania i doświadczania relacji męsko-damskich wtedy i obecnie. I te obecne, choć wyraziste i ostre, są de facto blade i mdłe w porównaniu z ówczesnymi, bo brak im "umocowań duchowych"? Tak odczytuję, nie wiem, na ile zgodnie z intencją Autora.

Nieśmiało uchylone usta łapczywie pragną - tak mi się lepiej czyta...

Zaintrygował mnie wiersz, jest w nim myśl...

Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Sede Vacante]

Ewo, moja myśl inna, ale twoja bardziej głęboka, piękniejsza;)
Mój powrót w tym wierszu, to powrót w lata osiemdziesiąte, wiesz, pokolenie "Born in PRL".
A tytuł?
Kiedyś było mnóstwo takich widokówek ze zdjęciami pięknych, nowiutkich osiedli. Taka promocja rozwoju budownictwa, gospodarki, czy coś.
Teraz dosłownie i w przenośni - wyblakło nam to.
Szczerze mówiąc, trochę zawstydziła mnie twoja interpretacja, bo taka głębsza, piękniej brzmi, ale jednak moja, oryginalna jest jaka jest.
Dzięki za uwagę.

[Alek Osiński]

Anioły kolekcjonują orgazmy
zamieszkując w naszych dreszczach.
Skrzydła pod powieką, skroplone diamenty
milczą odrzucając prawo ciążenia.

Wydaje mi się, że wiersz ma potencjał, ale taka
ekwilibrystyka słowna jak w tej strofie,
zdecydowanie mu nie służy, moim skromnym zdaniem...
Pozdrowienia