Duchna Droga

[Marta Półtorak]

wiatr rozstawia cienie w szeregu i kolejno odlicz
ludzie i konie złożeni obok siebie
porzuceni we wrześniu i ci co potem
wszyscy zgodnie maszerują - nasi i tamci
tak samo zagubieni lasach zakopani byle gdzie
nocami próbują przypomnieć sobie i nam
o godności szczątków

przechodnie wierzą, że tu straszy
i uciekają od wędrówek po zmierzchu
mówią - to rzecz dawnych wrogów
my kochamy przyjaźń

[Sede Vacante]

Wiersz bardzo fajny, tylko kilka rzeczy mi tutaj nie do końca pasuje:

wiatr rozstawia cienie w szeregu i kolejno odlicz
ludzie i konie złożeni obok siebie
porzuceni we wrześniu i ci co potem
wszyscy zgodnie maszerują - nasi i tamci
tak samo zagubieni lasach zakopani byle gdzie
nocami próbują przypomnieć sobie i nam
o godności szczątków

Mam wrażenie, że trochę za dużo "ich, nas, tamtych" się nazbierało. Delikatna kosmetyka być może by się przydała.
Poza tym, całkiem ładna opowieść. Może wolałbym ostrzejsza puentę, ale jest ok

[Ewa Włodek]

do mnie - bardzo przemówił, Marto, między innymi dlatego, że lubię taka tematykę "ogólnowojenną" - ogólnie rzecz ujmując. Poczytałam z przyjemnością, zamysliłam się, bo rzecz ma wymiar uniwersalny, w końcu wojny były zawsze, a po każdych zostawały szczątki i wspomnienia poległych.


Czytam bez dwu ostatnich wersów. Moim zdaniem - one są tu dysonansem. Ale to subiektywne zdanie...

Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Marta Półtorak]

Dzięki za uwagi , będę poprawiać
M.

[Marcin Sztelak]

tak samo zagubieni lasach zakopani byle gdzie - w, po lasach?
Śmierć niweluje przyczyny dla których byliśmy wrogami...
Ciekawy wiersz, ciekawy temat.

Pozdrawiam.

[semiramida]

Bardzo trudny temat.
Przyjaźń - tak. Ale czy za cenę zapomnienia? :((( semi.

[Marta Półtorak]

dzięki serdeczne!