jad

[triste]

kiełbasiany zabija
od słownego można się udławić

nic nie da ukończony kurs samby
ani całonocne harce w pościeli
bo ile może znieść młode ciało
kiedy pod skorupą lepkie toksyny
napierają w niedokończony tekst
o przestarzałej miłostce listka z przerośniętym
drzewem

do cholery uwolnij się wreszcie
zbesztane dni nie mogą ciągnąć się
w nieskończoność

[Gloinnen]

Początek utworu odczytuję jako obraz tego, jak bardzo ludzie potrafią się ranić nawzajem. Ileż w nas jest złego potencjału? Zastanawiam się tylko, czy jest to świadomie wyrządzane zło, czy po prostu natura ludzka w odpowiednich warunkach i okolicznościach zmusza nas do postępowania tak, a nie inaczej. To już odwieczny spór filozofów - na ile jesteśmy w swoich działaniach, wyborach i decyzjach autonomiczni, a na ile wpływają na nas rozmaite uwarunkowania zewnętrzne? Na ile zło nas przerasta, a na ile wypływa z naszej wolnej woli?

Generalnie jednak - według mnie - człowiek to stworzenie bardzo słabe. Z dobrymi, przynajmniej pierwotnie, intencjami, jednakże bardzo podatny na coś, co nazwałabym życiowym zaślepieniem. To zaślepienie to chyba podstawa wszelkiego zła: nie pozwala racjonalnie osądzać sytuacji, ludzi, zdarzeń. Pcha do działań bezsensownych i nielogicznych. Odbiera umiejętność przewidywania, a także dobre popędy - empatię chociażby.

Wracając do tytułowego jadu - chyba każdy człowiek właśnie nosi w sobie ten "jad" - swoje moralne, psychiczne, charakterologiczne ułomności - i w sprzyjającym kontekście wychodzą one na jaw.

Rozstanie dwojga ludzi to doskonała "okazja", aby ulec tym różnym ciemnym instynktom. Pozostaje potem ogromna trauma. Taka, z którą sobie ciężko poradzić.

Gdy wychodzimy już poza toksyczny związek (znów nawiązanie do tego "jadu") - pozornie wydawałoby się, że to już koniec, że jesteśmy niezależni, że wszystko się ułoży. Jednak to nieprawda. Rozstanie, uwolnienie się, to dopiero początek drogi do odzyskania harmonii, zgody samego ze sobą, wyciszenia. Przejść trzeba przez rozmaite etapy po kolei, bardzo przykre, bolesne i czasami nie do zniesienia. I niestety - nie da się tutaj niczego przyspieszyć. Po prostu trzeba mieć świadomość, że gorzka teraźniejszość i cierpienia (różnego kalibru) są nieuniknione, są naturalną koleją rzeczy, dłuższym bądź krótszym epizodem koniecznym do tego, aby wszystko wróciło do względnej równowagi. Jakiekolwiek mechanizmy obronne - np. "zapominanie na siłę", "wybijanie klina klinem", nie daj Boże nałogi (alkohol), szykowanie odwetu - niestety nie działają, bo zakłócają ten na pewno trudny, ale konieczny naturalny przebieg emocjonalnej rekonwalescencji.

Może odbiegłam od bezpośredniego tematu utworu, ale wiersz po prostu wzbudził we mnie określone przemyślenia, którymi pozwoliłam się tutaj podzielić... z Twoją peelką.

Pozdrawiam,


Glo.

[triste]

Moja kochana, Glo, powiedziałaś wszystko, co miałam na myśli pisząc powyższy tekst. Jak ty to robisz???
W każdym z nas jest duża ilość jadu, wypuszczamy, kiedy czujemy zagrożenie, co jest wynikiem naszego instynktu przetrwania. Peelka odkąd pozbyła się z życia tych, co nie potrafili się powstrzymywać od dawania toksyn, stała się przeszczęśliwą osobą. Dziękuję Glo, buziaki

[P.A.R.]

wszystko już powiedziane, zdaje mi się
więc się tylko odhaczam
w niekoniecznie dla mnie klimatach...

[Marcin Sztelak]

Dla mnie dwa pierwsze wersy zbyt dosłowne, za bardzo wyjaśniające.

Pozdrawiam.

[triste]

Marcinie, kiedy piszę niedosłownie, to zarzucają mi niezrozumiałość i to tak z jadem, że hoho, zatem napisałam dosłownie heheheh. Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Pouczająca historia. Do oczywistości końcówki można by się przyczepić, ale czy ja wiem,
zyskuje za to na dosadności...

Pozdrawiam:)

[triste]

Dzięki, Alek, coś jeszcze przy nim podłubię. Pozdrawiam