Wojna

[Jarek B]

pół litra żołądkowej
nie słyszy
pieprzy przez telefon
z jakąś posraną koleżanką
o jakimś zapyziałym facecie
jego badaniu na prostatę
lub woreczku żółciowym
swojej mamusi
telefoniczny orgazm

stoisz
słuchasz szczytowania
za tobą zgraja
niedorobionych obywateli
depcze po piętach
wszyscy manifestują życzliwość
obijając koszami
próbują siły
podchody
rekonesans

tak naprawdę
to już widzisz siebie
z kijem od bejsbola
złamanym na łbie
sprzedawczyni
gołymi rękami
wyrywasz facetowi prostatę
mamuśce woreczek
jelita i kamienie
zakładasz na szyję
zapinasz na stojaka
jej posraną koleżankę
odbezpieczasz granat
rzucasz za siebie

lub nawet

cofnąć się kurwa
mam bombę

widząć ich na glebie
radośnie wracasz do kolejki
zdobyłeś trochę przestrzeni
rozładowałeś nerwy
cierpliwie czekasz
na swoją kolej

pół litra żołądkowej

uśmiechasz się
oni do ciebie
ależ proszę
przepraszam
za znakami pokoju
tablica
Minen

w wyobraźni karabiny maszynowe
trup ścieli się gęsto
rzeź niewiniątek
zgrzyt zębów
gwałty
morderstwa


tylko kiedy
i komu odbije

jak przed sklepem

[iskierka]

ten wiersz mi się nie podoba
sorki, ale nie w moim guście
ale uszanowanie wielkie
dla ciebie jako autora

[Sede Vacante]

"widząć ich na glebie
radośnie wracasz do kolejki
zdobyłeś trochę przestrzeni
rozładowałeś nerwy
cierpliwie czekasz
na swoją kolej"

to chyba może równocześnie służyć jako komentarz:)

Jeju, ileż to razy tak miałem. Właściwie to chyba mój stan ciągle toczy wojnę z otoczeniem, bo o czym innym sam piszę, jeśli nie o przestrzeni, ucieczkach, swoich światach.
Oddałeś w moim mniemaniu klimat tego uczucia, kiedy ma się wszystkiego dość i pragnie trochę spokoju, w idealny sposób.
Nikt pewnie publicznie, na poważnie nie powie, że czasem chciałby po prostu "przeładować i serią...". Frustracja, nerwice, kompleksy, błaganie o jedną pieprzoną chwile tylko dla siebie...ale i o uwagę innych, bo też tego potrzebujemy.
Tu jest wszystko, co i w moim sercu.
Bezwarunkowo popieram ten wiersz.

[Gloinnen]

To już wiadomo, w jaki sposób rodzi się wszelkiego rodzaju agresja.
Wiersz w sumie bardzo prawdziwy. Codzienne sytuacje, w których czujemy się wiecznie potrącani, pomijani, lekceważeni, dołowani, obrażani, zniecierpliwieni - wyzwalają w nas negatywną energię, która łatwo może przerodzić się w przemoc. Sądzę, że ludzkie emocje i ludzka dusza to beczka prochu, nigdy nie wiadomo, co będzie tą iskrą zapalną, tym "spiritus movens"... Człowiek to istota bardzo mroczna, wiele o tym świadczy. Nasze własne myśli nieraz nas przerażają, choć nie muszą się zrealizować, skonkretyzować. Ale to też rodzaj rzeczywistości.
Tytuł wiersza - "Wojna" - przywołuje moim zdaniem dosłowne rozumienie znaczenia tego słowa. Wojny zawsze uruchamiają w istotach ludzkich najgorsze instynkty. Aż strach pomyśleć, jacy jesteśmy naprawdę. Wszystko staje się kwestią odpowiednio wytrzymałych hamulców, kagańców, łańcuchów (socjalizacja). Jak dalece wytrzymałych?

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

Masz Ci los! Czytając Cię przypomniałam sobie siebie z czasów, kiedy mięso było na kartki, a przed mięsnym w moim sąsiedztwie kłębiła się istna czerń kolejkowiczów. A ja wtedy miałam wielce plastyczną wizję CKM-u ustawionego na przeciwko, długich serii w tłum, i tak dalej...
Moim zdaniem kapitalnie oddałeś nastroje, kiedy to w człowieku wszystko się gotuje w zetknięciu z głupotą, lekceważeniem i innymi niezbyt konwencjonalnymi zachowaniami tak zwanych bliźnich. Podoba mi się.

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Marcin Sztelak]

Znane stany, każdego czasami bierze tzw. "kurwica", ale są też tacy którzy jej opanować nie potrafią.

Jak dla mnie bardzo prawdziwy wiersz.

Pozdrawiam.