d-dura lex

[ks-hp]

Po wejściu. Uwielbienie rozramienia się i spaja. Drąż,

aż zostaną blendy, braki w wypełnieniu, kropląca woda -
ale tnij. Ustawiam świecę tak, by nie słoniła płomieniem dalej niż
cienie z prezbiterium.

Ostrołuk przechodzi w miękki liść lancetu, krew w kościelne wierzę,
że sklepienia odzwierciedlają dół: krzyżują się. Pod

ołtarzem uklękniemy w modlitwie, nie w ach. Kadzidło
ucieka do jednej z naw, druga
wychodzi ku następnemu światłu, wiedzie jak tunel:

do niego, do niego, chwała na wysokości, a
tutaj spokój. Ciasny pokój, który opuszczam na -

mszę się; odległość między daleka i bliska. Wrócisz na chwilę, ja na całe
życie po życiu.

[Ewa Włodek]

tytuł - kojarzy sie i z rzymska sentencją: dura lex, sed lex -czyli twarde prawoi, ale prawo. Nie ma odwołania, nie ma dyskusji. Ale jest jeszcze to drugie "d" - to jak "de dur" - w muzyce - czyli: wzmocnienie...
I teraz - wiersz - ja go czytam jak słowo o relacji między dwojgiem, o przygotowaniu do wspólnego życia, które chyba jednak okaże się nie takie wspólne, jak by się wydawało z początku. I peel cierpi z tego powodu...

Ciekawy wiersz, choć nie łatwy w odbiorze...
Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[iskierka]

miała być kropląca, czy kropiąca
chyba masz błąd

[ks-hp]

Ewo, dobre rozumienie tytułu. D-dur to również skala, w której został napisany utwór, a przy którym ja pisałem wiersz. Utwór ten stał się motywem przewodnim tej konkretnej tematyki, którą poruszam w swoich ostatnich wierszach.

Iskierko, nie ma tam błędu.

Pozdrawiam!

[Marcin Sztelak]

Świetny, słowa jak glina z których lepisz obrazy i znaczenia.

Pozdrawiam.

[SamoZuo]

Ciało kobiety jest jak świątynia, do której może ona zaprosić tylko swojego wybrańca - tak to interpretuję.

[ks-hp]

Możliwe, i o ciało również tu chodzi, ten aspekt fizyczności, acz nie to miałem na myśli. Co Czytelnik, to inna interpretacja - podoba mi się to jednak. Dzięki!