Sześćdziesiąt lat później

[Gloinnen]

Przedmowa do reprintu. W dłoniach ściskany
kij. Żywica oblepia palce. Opowieść w ciele
zamyka wejścia i wyjścia. Krzyki z sal tortur
dobiegły nawet tutaj. Mocno wgryzione
w archiwalne numery gazet.

Człowiek pod skórą hoduje skorpiony i prawdę
powiedziawszy
bywa najczęściej statystą. Za trzydzieści
euro potrafi zapomnieć, za trzydzieści groszy od sztuki
milczenia
na kserokopiach
powiela plany podziemi,
kanałów, oskrzeli, dogorywających miast. Nie sposób
zabłądzić. Rachunek prawdopodobieństwa
wskaże wylot. Po resekcji pozostaną

puste katalogi, kurze kostki, drobinki prochu
w rozsypujących się pokojach. Pracę
domową z wiedzy o społeczeństwie
trzeba odrobić. Przenieść na pulpit
odcięte palce w żółtych folderach.

Zerwane paznokcie odrastają pod ziemią.
Ślepy strzał przez szparę w drzwiach
karceru stał się kolejnym
numerem ewidencyjnym. Zęby zanotowano
luzem

na drukach ścisłego zarachowania; encyklopedyczne
hasło: żołnierz, poeta, działacz partyjny, wynalazca
żarówek pełnych krwi.

Wszyscy już wiedzą, że to idzie młodość.
Każda ma swoje ukryte znaczenia. Niekończące się
ulice jak trasy czarnych marszy.
Przepełnione. Nieważne, czy jeszcze
w ruchu. Przecież od dawna nikt nie zagląda.



____________________
Glo.

[iskierka]

na mnie wywarł wrażenie. Opowiadasz,
a mi wszystko tak przed oczami staje.
Nie myślę, że jest przegadany.
Czytając to wszystko, tworzy jakiś jeden klimat

[Alek Osiński]

Bardzo interesująco, jak zwykle zresztą, u Ciebie. W drugiej strofie odnoszę wrażenie
pewnego przegadania, ale się nie czepiam, bo ten grzech mi też nie jest obcy, a może się mylę.
Pod koniec odniosłem wrażenie, że wiersz może dotyczyć jakiejś realnej osoby z przeszłości. Może to prawda?

Niemniej lektura ze wszech miar udana

[Ewa Włodek]

wiersz albo o jednej osobie, albo o osobach - i konfrontacji ich i ich otoczenia sprzed 6o lat, czyli z 1952 roku - z dzisiejszym "widzeniem" zagadnienia. Cóż, to co się wtedy działo wielu najchetniej by zapomniało, zamiotło pod dywan, wyrzuciło z pamięci i z dokumentów...Szczególnie, gdy oddawali strzał przez szparę w drzwiach czy brali judaszowe srebrniki...
Jest refleksja, jest...

Pozdrawiam serdecznie, Glo...
Ewa

[e_14scie]

Mocny żelazny wiersz, Glo. Jakie znów przegadanie? To jest logiczny i zwarty tekst, który się wgryza w odbiorcę.

[anastazja]

Zerwane paznokcie odrastają pod ziemią.
Ślepy strzał przez szparę w drzwiach
karceru stał się kolejnym
numerem ewidencyjnym. Zęby zanotowano
luzem

Boli, jak diabli - nie mogę pojąć oprawców, co mieli, mają w klatce piersiowej.
Cieszę się Glo - że odnalazłam ten tekst. Jakże poruszający.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Wszystkim serdecznie dziękuję.


Glo.

[Sede Vacante]

Doczytałem do połowy.
Początkowo bardzo mnie zainteresował, ale zdecydowanie mi się zaczął dłużyć no i za duży jak dla mnie natłok słów.
Po prostu jak na wiersz, moim zdaniem, to strasznie rozwlekły.