Walki psów

[Alek Osiński]

Wojska odeszły, zostali maruderzy. Nudne gadki
na mieście, że choroby i głód. Pod cmentarz
jeździ specjalny tramwaj; pierwszy do raju
założył kiosk ze zniczami. Nocą

kradną kwasiaki i sztuczne kwiaty,
wleką się, jak gąsienice na ucztę Baltazara
pod dwugłowym orłem. Rząd tych,
co mają talon na obiad; żółwik, strzałka,
haust ze złotego dzbana.

Poszli na całość, ale przeszli tylko badania.
W dole zbyt huczy, żeby się wygrzebać
po raz enty, do góry unoszą las rąk,
gdy przyjeżdża suka i ma cieczkę.

[iskierka]

Bardzo ładny wiersz podoba mi się

[Ewa Włodek]

hmmm, tytuł naporowadza na sens, albo i nie naprowadza. Jakiego rodzaju te walki, i - jakich psów? No, precież, że nie tych hodowanych do walki za forsę. Raczej - tych zgłodniałych, których zawsze watahy się wloką za każdym wojskiem, a szczególnie tam, gdzie zostają pola bitew. No i walki psów - na ulicach głodnych miast. I walki między luźmi - o to samo - o wszystko, czego potrzeba do przezycia na poziomie minimum-minimorum. Jak miedzy głodnymi psami... Tak odczytałam sens, Alku. Jest mocno...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[SamoZuo]

Wiersz zatrzymał.

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Mocny, treściwy wiersz, z kilkoma warstwami. Chciałaby dusza do raju... może być tramwajem, a że kiosk ze zniczami najwyższym objawieniem to już inna historia (albo historyjka)...

Pozdrawiam.