Horyzonty

[Jarek B]

za zimną bramą
pożydowskiej kamienicy
kocie łby wystają z rynsztoków

na krawężnikach
gromadka dzieci o buziach sinych
puszcza zapałki w śmierdzącym potoku

porwane koszule nie chronią od zimna
trzeźwa matka wątpliwa sprawa

tylko te oczy głęboko smutne
wypadają obco na brudnej ulicy

ojciec menel
gdzieś leży za rogiem
gołe i bose
maluchy

sprzedadzą puszki
podzielą groszki

gorzki to cukier

czy jest ktoś chętny podzielić się życiem
wzrok tłumów pobiegł sklepieniem

ciało Chrystusa

amen

[Sede Vacante]

Hmmm, bardzo ciekawe. nawet myślę, dość nietypowy temat i styl jak na ciebie.
Tym razem bez bluzgów, no i temat bardziej "ogólny" społecznie, nie dotyczący osobistych dramatów, historii z kuflem w tle itp.
To dobrze, bo pokazujesz się też z innej strony. Nie, że wcześniej pokazywałeś się ze złej, tylko przedtem bardzo osobiście, teraz tak bardziej "do ludu", jeśli można tak porównać.
A wiersz o skrajnej nędzy w zapomnianych przez wszystkich "gettach", gdzie bieda nabiera całkiem nowego znaczenia, a patologią można(trzeba) oddychać, zamiast powietrzem.
Słowa, dobór ich, oraz całe zdania, bardzo mądre, bardzo świadome. Czuje się oczytanie, lekkość nazywania danych obrazów. Wiesz, jedni sklecają wiersze, innym trafia się dobra metafora, jeszcze inni piszą dobrze, a jeszcze inni piszą tak, że czuje się ich duże obycie z literaturą.
no i wiadomo - jesteś obyty
Poza tym, ja w ogień idę zawsze za tymi, którzy poezją walczą. Dopominają się(zresztą nie tylko poezją, ale w ogóle życiem swoim, sztuką) o innych ludzi, wskazują zło, piętnują je. Ich sztuka jest misją. Pewnie sam nie do końca się ze mną zgodzisz, że tak jest, bo pewnie nie chcesz(?) uchodzić za jakiegoś "misjonarza prawdy" Ale tym wierszem jednak moim zdaniem pokazujesz, że nie bęziesz biernie stał, jak ludziom dzieje się krzywda.
Ode mnie wielkie brawa!!

[411]

Obserwuje sobie cichutko i (najczesciej) z ukrycia Twoje pisanie. I lubie je. Tak, lubie.
Bardzo mi sie kojarzysz z Rózewiczem... Nie ze sposobu pisania, ale posiadanej wrazliwosci i umiejetnosci zapanowania nad forma nie tracac przy tym tresci.
Wybacz, ze nie komentuje wiersza, zadnego z reszta, jak dotad.
Ale pozwole sobie nadal pozostac taka niewidzialna szara eminencja.

Milego,
J.

[anastazja]

czy jest ktoś chętny podzielić się życiem
wzrok tłumów pobiegł sklepieniem

ciało Chrystusa

amen

Jaka smutna prawda.

jeden z najlepszych Twoich. Jarku trafiłeś wierszem.

[iskierka]

Podoba się. Temat fajny, dodatkowo ciekawie ujęty, lekko napisane. Nie ma się czego czepić,

[Jarek B]

...cieszy mnie to niezmiernie "cicha wielbicielko" ...a i Was stali bywalcy "melin" -pozdrawiam:)-Jarek

[Gloinnen]

Dobry tekst, do mnie trafił szczególnie dlatego, że cenię sobie poezję podejmującą różne społeczne bolączki.

Jedyna rzecz, którą można jeszcze dla tego wiersza zrobić, to:
- pozbycie się pewnej maniery pisania (uderza głównie w pierwszej części wiersza), która brzmi sztucznie; np. inwersje:

buziach sinych

"o sinych buziach"

Nie przemawia też do mnie sama melodia wiersza - miejscami wpadasz w dość wyraźne skandowanie, pojawiają się regularności rytmiczne, miejscami one zanikają, podobnie jest z rymami. Ja osobiście wolę konsekwencję - takie pomieszanie stylu trochę dekoncentruje czytelnika, forma wychodzi przed szereg. Nie wiem, czy nie lepiej byłoby napisać ten wiersz "tak zwyczajnie", naturalnym, zwykłym, prostym językiem, bez udziwnień.

Pozdrawiam,


Glo.

[Jarek B]

...dzięki wszystkim ...za wgląd... ...to jeden ze starszych "wytworów"...ale pomyslałem...-"podzielę się nim z przyjaciółmi"-pozdrówka kochani

[ono]

wg mnie Jarku prawdziwy wiersz zaczyna się od tego momentu:

tylko te oczy głęboko smutne
wypadają obco na brudnej ulicy

ojciec menel
gdzieś leży za rogiem
gołe i bose
maluchy

sprzedadzą puszki
podzielą groszki

gorzki to cukier

czy jest ktoś chętny podzielić się życiem
wzrok tłumów pobiegł sklepieniem

ciało Chrystusa

amen

początek zbyt dosłowny , zbyt przegadany, ale ogólnie OK

[Tomek i Agatka]

Gorzko i prawdziwie!

Dopóki udaje się być po tej drugiej stronie

udajemy, że to nas nie dotyczy,

zawieszamy wzrok i przechodzimy dalej,

odgradzając dzielnice wysokim płotem/ bramą,

by zakryć/schować jak niechciany brud pod ziemię.

Co niewidoczne - tego nie ma i łatwiej oddychać,

nie trzeba się zastanawiać, bo jeszcze wypadałoby podzielić się i pomóc,

bo grunt to dobre samopoczucie

i radość cieszenia się własnym...

Do czasu... do czasu...!

*

'czy jest ktoś chętny podzielić się życiem
wzrok tłumów pobiegł sklepieniem

ciało Chrystusa

amen'

*



Pozdrawiam.

agnieszka