białe

[atoja]

trwanie dwojga w marazmie to jak wzajemne przyzwolenie na powolne umieranie...
toż to gorsze jest od choler

trafnie i ciekawie ujęłaś temat E.

[e_14scie]

Dla mnie zabrakło czegoś w tym wierszu.
Ogólnie rzecz biorąc - dobry. Z gatunku tych "życiowych". Ale trochę szablonowo ujęty temat.

pożądanie ustępuje miejsca uprzejmości

nie obiecując już na zawsze

Zwłaszcza te dwa wersy... z gatunku oczywistych oczywistości.
Oczywiście są gusty i guściki. Ja wolałabym więcej metaforyki sytuacyjnej, mniej nudnej "diagnostyki". Bo w sumie o każdym nieudanym małżeństwie można napisać to samo. A chodzi o to, żeby napisać "nie to samo" właśnie.

hartowane szkło bez pęknięć
rozpryskuje się na miliony
sztucznych łez

ułożeni z czasem
i uszami po sobie
grzecznie skandujemy dobranoc

Początek i końcówka - moim zdaniem dobre, a nad częścią środkową jeszcze bym pogłówkowała. Skrócenie niewiele da, bo spłyci ujęcie tematu, a tu trzeba właśnie go podrążyć, wydobyć z niego coś, na co nikt jeszcze wcześniej nie wpadł.

Pozdrawiam,


Glo.

dzięki Glo, za wnikliwość, masz sporo racji, choć pewnie już nie poprawie, ale na przyszłość jak znalazł.

Masa pięknych określeń sprawia, że ten wiersz "wchodzi" we mnie gładziuteńko.
Sprawa przesłania - oczywiste, że mi się podoba.Opisujesz tylko i wyłącznie fakty. Nasza globalna rezygnacja z 'walki o lepsze", z zdobywania życia, czerpania z niego garściami, próbowania wszystkiego-a niech tam!, z dreszczy, które mu towarzyszą, emocji, rozkoszy, itp.itd. zastąpiona tzw. poprawnym zdychaniem w imię przemijania. Brrrr.
Ale te dobrane słowa. Uwielbiam wiersze, w których czuje się kunszt od razu. po prostu takie "pierwszoligowce". O ile oczywiście napisane na tyle prosto, że ja je zrozumiem i na tyle z polotem, że będą naprawdę ciekawe. No i świadczące o dzikiej...tak, dzikiej wyobraźni autora.
No i fundujesz nam tu niezły zestaw "łakoci":

grzecznie skandujemy dobranoc

pożądanie ustępuje miejsca uprzejmości
wymieniając dobre rady

tracimy wzrok
wbity ostrzem do góry


rozpryskuje się na miliony
sztucznych łez



To takie dla mnie "naj, naj..." ale oczywiście nie chodzi o to, że nie zrozumiałem, a to tylko wydało mi się intrygujące. Po prostu cała konstrukcja wiersza oparta na zdecydowanie niebanalnych sformułowaniach jest poprzez nie świetna. Oczywiście przekaz robi też swoje. A wymieniłem, żeby po prostu skonkretyzować.
Pozdrawiam E_14 i choć nie wiem czy opinia amatora(bądź, co bądź, jeszcze słabo się znam na dobrej poezji) cię jakoś obchodzi Ale z mojej strony było bardzo miło

Twoja opinia mnie obchodzi i nie opowiadaj mi takich wątpliwości.
Wielkie dzięki

[e_14scie]

trwanie dwojga w marazmie to jak wzajemne przyzwolenie na powolne umieranie...
toż to gorsze jest od choler

trafnie i ciekawie ujęłaś temat E.

Kwestia ułożenia i perspektywy, gdy inaczej się nie da, Atojko

Dziękuję Ci z

[ono]

rozpryskuje się na miliony
sztucznych łez

[e_14scie]

rozpryskuje się na miliony
sztucznych łez