zbełtanie

[triste]

siąpi jesień
a zegar Baudelaira
zatrzymał czas

nie znam wielu słów
tylko posiane grzechy kwitną
gdzie bije dwunasta

trubadurzy plączą pościel
dlatego po raz drugi ślubuję
niemiłość

[iskierka]

azegar Baudelaira
zatrzymał czas

daj spację po A zegar

[triste]

Dziękuję, Iskierko, faktycznie był błąd.

[anastazja]

"Zegar" - Charles'a Bandelaire'a, jeden z wielu jego, dobrych wierszy. Ciekawie oparłaś na nim swój czas, jeśli, zegar może zatrzymać czas.

trubadurzy plączą pościel
dlatego po raz drugi ślubuję
(nie)miłość

podoba mi się, osobiście (nie)miłość (chyba niemodne) nie brałabym w nawias, ale to na marginesie.

Pozdrawiam - triste

[triste]

Anastazjo, masz rację, zresztą miłość czy też niemiłość niemodne słowo. Dziękuję, że mnie odwiedziłaś

[Gloinnen]

"Zegar! Bóstwo złowróżbne, okropne, szydercze,
Co mówi nam Pamiętaj! i wskazuje palcem (...)"/Baudelaire

siąpi jesień
a zegar Baudelaira
zatrzymał czas

nie znam wielu słów
tylko posiane grzechy kwitną
gdzie bije dwunasta

"Wciąż głodna jest otchłań; opróżnia się klepsydra." /Baudelaire

Dla mnie zwłaszcza ten ostatni wers francuskiego poety jest dość wymowny. Pokazuje bowiem powolne przepływanie ludzkiego życia w nicość. Z każdą kroplą wody/ziarenkiem piasku ubywa nas, znikamy, umykamy donikąd.

Zatrzymanie czasu odczytałabym jako rodzaj życiowego punktu kulminacyjnego. Peelka znalazła się w takim miejscu czasoprzestrzeni, gdzie dokona się jakaś radykalna przemiana. To moment bardzo trudny, ale jednocześnie mrok, ból stają się dnem, od którego można się odbić.

ślubuję
niemiłość

To też znamienne. Rozczarowanie uczuciem, odtrącenie - zawsze wcześniej czy później prowadzą do takiej chwili, w której - możemy odnieść wrażenie "zawieszenia w próżni". Najczęściej następuje to podczas długiej, bezsennej, samotnej nocy:

posiane grzechy kwitną
gdzie bije dwunasta

Wówczas przychodzi rozliczanie się z przeszłością, dochodzenie do najróżniejszych wniosków, przemyślenia krystalizują się w najrozmaitszych formach. I właśnie można wtedy ulec złudzeniu - zatrzymania czasu. Trudno mi to zwerbalizować, ale samo odczucie, wrażenie nie jest mi obce. To trochę tak, jakbyśmy przeżywali swoją "ostatnią chwilę" (agonia) - wszystkie doznania, doświadczenia, przeżycia stają przed oczami. Najczęściej wiąże się to z cierpieniem. Rodzaj symbolicznej śmierci, odchodzi w niebyt dawne "ja" wraz z jego emocjonalną rzeczywistością. Zegar zatrzymał się dla tej innej "peelki", a nowa dopiero musi się wyłonić z otchłani.
To jeden z najtrudniejszych etapów odzyskiwania równowagi psychicznej po jakimś ciosie.

Wnioskuję, że chodzi o miłosny zawód. Rzeczywiście, bywa źródłem gwałtownych emocji.

Wydaje mi się, że rozpisałam Twoją poetycką refleksję w bardzo patetyczny sposób. A sam wiersz tego patosu nie ma. To dobrze świadczy o tekście, ponieważ przekazuje treści mocne, przytłaczające, ale bez egzaltacji. Zestawienie z inspiracją ("Zegar" Baudelaire'a) czy też raczej literackim odniesieniem - wprowadza mroczny, bolesny niuans, ale Twój utwór nie epatuje żadnym nadmiarem. Tym razem - według mnie - udało Ci się także uniknąć przekombinowania, przez co wiersz nie jest nadto hermetyczny.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

ano, zawiedzione uczucie - tak mocno "wypaliło" się w świadomości peelki, że już nie chce, żeby się powtórzyło. Boi się tego. I rozlicza się ze swoim życiem, z goryczą... Jest refleksaj...

Pozdrawiam Cię serdecznie...
Ewa

[triste]

Glo, powiem Ci tak, warto wrzucać tutaj teksty chociażby dlatego, by czytać Twoje komentarze. Chyba każdy się ze mną zgodzi. Jestem pełna uznania dla Twojego pisania, pochylam nisko głowę. Jesteś bardzo inteligentną i wartościową osobą. Bardzo Ci dziękuję, że tak pięknie komentujesz moje marne teksty Serdeczności ślę. Tak, wyciągnęłaś z mojego tekstu wszystkie moje myśli. Jak Ty to robisz ? Pozdrawiam

Ewuniu, Tobie również dziękuję. Peelka się zawiesiła, ale to tylko cisza przed burzą. Pozdrawiam serdecznie

Dziewczyny dla Was

[Gloinnen]

Hej! Cieszę się, że udaje mi się czasem trafić z interpretacją. Po prawdzie, to nie każdy wiersz jest dla mnie tak bardzo czytelny. Niektóre mi ciężko komentować, bo ich nie rozumiem. Są jednak takie, które wydają się jakby pisane o mnie, zawierają bliskie mi treści, przemyślenia, emocje. Wtedy komentarz niemal sam się pisze...



Glo.