Nie mów proszę

[JuPit]

Zamknąłem okno spojrzenie jeszcze
przez szybę.
Odeszło ostatnim ciepłym dniem
niepostrzeżenie.
Długimi nocy godzinami oczekiwanie
w ciszy.
Kropla za kroplą chłód powiewu
przenika.
Głos fortepianu ucichł był akordem
ostatnim.
Wyblakła róża na przekór w zaschniętym
geście.
Nie mów już nic więcej
to jesień

[iskierka]

JuPit ty lepiej się rozwijasz chyba ode mnie
fajny wiersz

[JuPit]

No nie proszę nie płacz to ja już nie napiszę więcej ok?

[iskierka]

Pisz, nie rób mi tego

[JuPit]

Dobrze ale proszę nie płacz przeze mnie

[iskierka]

Dobrze

[Sede Vacante]

Pierwszego zdania nie rozumiem. Tak jakby dwa połączone, ale bez znaków interpunkcyjnych i chyba nie do końca z sensem.
Generalnie nie byłem w stanie skupić się na treści, bo nie wciągnął mnie styl wiersza. Jakby złożony z "komunikatów". Nie czuje w nim płynności. Raczej takie wypowiadanie kolejnych zdań jak "od pauzy".
To moja osobista opinia. Styl zniechęca do zagłębienia się.

[JuPit]

Zgadzam się, że może nie do każdego przemawiać, ale wszystko w nim jest zamierzone. Coś się kończy, zastają tylko fragmenty przeszłości, więc i zdania są fragmentaryczne

[Sede Vacante]

ale wszystko w nim jest zamierzone

Dokładnie tak samo mawiałem
Ale i do dziś mawiam. Bo o to najbardziej chyba chodzi, by pisać tak, abyśmy czuli, że to jest nasze. Naprawdę nasze. Z serca.
Więc doskonale cię rozumiem.
Oczywiście nie można popadać w skrajności i pisać tak, żeby ie dało się tego czytać, ale u ciebie nie ma o tym mowy.
Tylko kwestia gustu co do stylu jest rozmową dyskusyjną. Napisane, jak sam zresztą wiesz, zdecydowanie dobrze.
Tylko kwestia gustu.
Nie poddawaj się więc, tak trzymaj, każdy ma swoją osobista misję

[JuPit]

Nie poddawaj się więc, tak trzymaj, każdy ma swoją osobista misję

Ładnie napisane, zgadzam się z Tobą. Dziękuję za komentarz Twoje zdrowie.