Nagrobkowa egzystencja

[Aut]

Chwiejna jest złuda wieczności,
kiedy myśli wątpiące
pieklą się poddańczo
w oparach człowieczej bezsiły.

Limitowane przebiegiem serce
zaklinowuje się między troską a zgryzotą.
Chce żyć marzeniami,
a zostaje skreślonym peselem.

Ludzka pamięć o zmarłych
chybotliwym pomnikiem
wystawionym sztampowo godziwym.

Nawet nagrobkową egzystencję
ogranicza namaszczony właściciel cmentarza.