5473 dni

[411]

Rothenfeld, Januar 1964.

.

pozwól mi. znowu przyjść milczeć
będę obiecuję grzecznie pozbieram rozsypane
śmieci
rzucając dwa złote uśmiechy posprzątaj
wycedziłeś

nie mogłam się schylić no nie mogłam zesztywniała
zdziwieniem reakcją i paznokciami obgryzionymi do nadgarstków
ktoś kopnął mnie miłosiernie. zdążyłam uchylić usta
słowa wypluły się same
to listonosz! uwierz!

jeszcze dziewięć lat osiem wdechów sto cztery sekundy
pozwól mi przepraszać czekać patrzeć na drogę
wstecz nastawiać zdjęcia uspokajające ciemnoczerwone znaki
nie. to wczoraj była randka z panem z trzeciego
tak. odmówił za wcześnie stwierdził
tak. wzruszenie ramion. jak kromka

wtedy dzieci będa takie duże. boję się
wiesz tak się boję matki niby się nie zmieniają
taki wstyd kiedy pomyślę

wiem. masz kogoś. dbaj o was
i nie pozwól mi jej tu przyjść
gdy moja kolej
nastepną karą będzie wybawienie

[anastazja]

Przepiękny wiersz, dosłownie zabija.

Troszkę w pierwszej gryzie mnie "będę", a gdyby taki zapis? Więcej się nie wymądrzam, podoba mi się zwłaszcza druga.

pozwól mi. znowu przyjść pomilczeć
obiecuję grzecznie pozbieram rozsypane
śmieci

Pozdrawiam

[411]

Dziekuje anastazjo.
Z tym bede to nie takie proste... Nie chce tu niczego tlumaczyc (niech sie sam broni, badz polegnie), moze tylko, ze zalezalo mo na "czasie przyszlym-zatrzymanym", o ile nie jest to zbyt zagmatwane.
Milego, J.

[Arti]

pozwól mi. znowu przyjść milczeć
będę obiecuję grzecznie pozbieram rozsypane
śmieci

bez "będę"?

rzucając dwa złote uśmiechy posprzątaj
wycedziłeś

w tym zdaniu coś mi nie leży

pozwól mi przepraszać czekać patrzeć na drogę

bez "mi"?

wtedy dzieci będa takie duże. boję się
wiesz tak się boję matki niby się nie zmieniają
taki wstyd kiedy pomyślę

powtórzenie chyba ok
ale aż 3x "się" nad czym bym jeszcze pomyślał

wiem. masz kogoś. dbaj o was
i nie pozwól mi jej tu przyjść

nie wiem czy to dobry zabieg
mam co do tego spore wątpliwości
bo jak wywalisz "mi" będzie naprawde fajnie, patrz:

i nie pozwól jej tu przyjść
gdy moja kolej



myślę że drobne korekty wskazane
podoba mi się

Pozdro

[Gloinnen]

Interesująca opowieść o więzieniu kobiecym, o kondycji kobiety - z jednej strony upodlonej, z drugiej - rozpaczliwie potrzebującej jakiegoś punktu zaczepienia, aby z tego poniżenia się wydostać. Tym właśnie punktem zaczepienia może być chociażby macierzyństwo - z przedostatniej strofy - i ludzie odruchy - lęk, żal... a tak naprawdę - jak głęboko musi sięgnąć upadek, gdy peelka dochodzi do wniosku zakodowanego w poincie:

nastepną karą będzie wybawienie

Jak można to wybawienie rozumieć? Jeżeli literalnie - oznacza ono całkowitą utratę poczucia własnej wartości. Wybawienie jest karą, gdy na nie się nie zasługuje, gdy staje się wyrzutem sumienia, dobrem podarowanym za zło, wbrew ludzkiej logice i ludzkim moralnym osądom. Peelka może je odrzucić, jeśli sama siebie uważa za niegodną - sama sobie wymierza karę po raz kolejny i kolejny.

Z drugiej strony też - wrócę jeszcze do idei więziennej. Za co mogą siedzieć te kobiety? W wierszu dużo obrazów wskazujących na fakt istnienia przemocy domowej. Więc czyny, za jakie peelka została skazana, mogą być bezpośrednim następstwem tejże. Wyjście na wolnośc jest powrotem do przeżytego koszmaru, do codzienności, która doprowadziła peelkę do określonych działań. Stąd wybawienie opisywane jako kara, jako ponowne wkroczenie w świat koszmaru.

Wiersz jest mocny, dobrze napisany, chociaż jak dla mnie - chropowaty jeszcze. Miejscami - błyskotliwe frazy i zabiegi poetyckie, miejscami - masz przegadane, abo używasz niezgrabnych sformułowań.

pozwól mi. znowu przyjść milczeć
będę obiecuję grzecznie pozbieram rozsypane
śmieci
rzucając dwa złote uśmiechy posprzątaj
wycedziłeś

Bardzo dobra gra przerzutniami. Trochę mi nie pasuje Twoja interpunkcja - uwierz mi, istnieją różne znaczki - nie tylko kropki, które powinny być tożsame jedynie z radykalnym interwałem. Ale są przecinki, średniki... Ośmieliłam się zaproponować własną wersję.

"pozwól mi znowu przyjść, milczeć
będę. obiecuję, grzecznie pozbieram rozsypane
śmieci
rzucając dwa złote uśmiechy;
posprzątaj, wycedziłeś."

nie mogłam się schylić no nie mogłam zesztywniała
zdziwieniem reakcją i paznokciami obgryzionymi do nadgarstków
ktoś kopnął mnie miłosiernie. zdążyłam uchylić usta
słowa wypluły się same
to listonosz! uwierz!

Moja wersja:

"nie mogłam się schylić; no, nie mogłam, zesztywniała
zdziwieniem i paznokciami obgryzionymi do nadgarstków;
ktoś kopnął miłosiernie. zdążyłam uchylić usta,
słowa wypluły się same;
to listonosz! uwierz!"

Wyrzuciłam "reakcją", samo zdziwienie wystarczy.

jeszcze dziewięć lat osiem wdechów sto cztery sekundy
pozwól mi przepraszać czekać patrzeć na drogę
wstecz nastawiać zdjęcia uspokajające ciemnoczerwone znaki
nie. to wczoraj była randka z panem z trzeciego
tak. odmówił za wcześnie stwierdził
tak. wzruszenie ramion. jak kromka

Pomyślałabym nad redukcją wyliczanki " pozwól mi + przepraszać, czekać, patrzeć, nastawiać..."

"jeszcze dziewięć lat, osiem wdechów, sto cztery sekundy;
pozwól przepraszać, w oczekiwaniu patrząc na drogę,
wstecz nastawiać zdjęcia, uspokajające
ciemnoczerwone znaki. to wczoraj była randka z panem z trzeciego;
odmówił, za wcześnie, stwierdził.
tak, wzruszenie ramion jak kromka."

Rozumiem, że "nie" i "tak" mają wprowadzać coś do wiersza, ale ja je z mojej wersji usunęłam. Wydają mi się trochę chybionym zabiegiem zarówno treściowym, jak i stylistycznym.

wtedy dzieci będą takie duże. boję się
wiesz tak się boję matki niby się nie zmieniają
taki wstyd kiedy pomyślę

Tutaj kilka ruchów skalpela. Przede wszystkim - bez "takie" i "tak" i "taki"...
I bez echa "wtedy - kiedy"

"wówczas dzieci będą duże. wiesz, boję się.
matki niby się nie zmieniają.
co za wstyd, kiedy pomyślę"

wiem. masz kogoś. dbaj o was
i nie pozwól mi jej tu przyjść
gdy moja kolej
nastepną karą będzie wybawienie

Za dużo zaimków - "nas", "mi" ,"jej", "moja"...

"wiem, masz kogoś. dbaj o was
i nie pozwól jej tu przyjść,
gdy przyjdzie kolej
następną karą stanie się wybawienie"

Reasumując, sugestii poprawek niewiele, ale warto trochę utwór przystrzyc. Jest dobry, mocny, z wyrazistym, przemawiającym do wyobraźni i emocji obrazowaniem. Wprawdzie nie lubię aż tak przesadnej ascezy w metaforyce, ale taki masz styl, zdążyłam już do niego przywyknąć.

Pozdrawiam,


Glo.

[AS...]

czytając niektóre wiersze staję się ślepy na niedociągnięcia i błędy
i tak sobie myślę, że wzmacniają one autentyczność i siłę przekazu