margaret

[coobus]

śnił mi się dom
bielony wapnem ganek
w oknie chłopiec
w wykrochmalonej koszuli
pachnącej wybielinką
na stole kromka zwilżonego chleba
posypanego cukrem
miska pełna zacierek
w grubym fajansowym kubku kompot z rabarbaru

chłopiec w oknie zawłaszczał sobie noc
chciał ją mieć tylko dla siebie
nadać jej imię

dom odpłynął jak obłok
rozpuścił się
w bardzo wilgotnym śnie

nie poznałem tego imienia

moja noc ma czarne rozświetlone oczy
czasami się smuci i przygasa
innym razem uśmiecha
nuci symfonie
pojękuje
potrafi się nawet rumienić

rozpuszcza krucze włosy
nakrywa mi twarz
coś szepcze
znika z pierwszym promieniem słońca

nie słyszę gdy rano odchodzi

dzień budzi się beze mnie
nie zawsze pamiętam
w którym śnie się zagubiłem
wracam powoli
obołały

ranek ma korę białą jak brzoza
wtulam się w jego zapach
obejmuję odruchem przebudzenia
to pomaga
słowa wdzięczności siadają przy moim sercu
jak na parapecie
już się z tym oswoiłem
że nieopatrznie je płoszę

moja noc ma swoje imię
nazwałem ją margaret

[ono]

długi ten wiersz, ktoś może napisze ,że przegadany, ale ja lubię takie wiersze , bo poezja to słowa, słowa, słowa....skróty myśli to ariadny, rebusy, palindromy...a ja kocham poezję dlatego wiersz mnie cieszył do samego końca.
ciekawie prowadzony, wyzwala to, co i mnie w duszy gra przypominając (jak np. kromka chleba z cukrem) czasy które były, tylko nie wiem jak moja noc ma na imię???
wiersz moim zdaniem

[em_]

Dla mnie jest momentami nudny; za bardzo jakoś to wszystko rozpisane, za dużo mówione o jednym, ale podobać się może na pewno. Wygląda trochę jak opisywanie obrazu, może taki był zamiar :-)
niektóre fragmenty są świetne, nie będę już wymieniać..
Tak więc wg. mnie wiersz pół na pół,
pozdrawiam

[iskierka]

trochę długi, ale ładny wiersz

[Gajka]

Coob
Świetny wiersz .... w moim stylu, czytałam trzy razy i za każdym razem zyskał coraz więcej

[Halszka55]

tak tak... zacierka chleb z cukrem z musztardą albo z ogórkiem kiszonym pieczywo obiady rzadkie mięso pomarzyć oj działo się........
- dziękuję powstał wiersz jakby mój testament, poruszyły moje struny twoje wersy
wkleję! może zbyt osobisty ale takie właśnie piszę o życiu ;-)

[anastazja]

śnił mi się dom
bielony wapnem ganek
w oknie chłopiec
w wykrochmalonej koszuli
pachnącej wybielinką
na stole kromka zwilżonego chleba
posypanego cukrem
miska pełna zacierek

Wszytko mi się przypomniało coobus. Taką zacierkę robiła mama, chleb ale z olejem i solą lubiłam, cudowne biedne czasy.


Bardzo dziękuję, za ten wiersz.

[Ewa Włodek]

Margaret - margarytka, kwiat z białymi płatkami i zółtym środkiem. Kiedyś - popularna, często bukiet z margarytek stał u nas w kuchni. Mama lubiła - ja - nie. Ale ten kwiatek w tamtych czasach kojarzył się ze spokojem. Więc tak jakoś "widzę" tę Twoją noc, Coob, i te sny - jako coś, co niesie spokój, wyciszenie po tempie życia...Ładne obrazy malujesz, szczególnie - nocy upersonifikowanej...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[coobus]

Wiersz raczej dla tych co pamiętają, że był kiedyś taki świat, którego już nie ma. Zdmuchnął go czas. Nawet nie wszyscy wiedzą co to zacierkowa, cynaderki, zalewajka, ani o tym, że zapach świąt to był zapach ciasta i pasty do podłóg. Tego zapachu dziś brakuje, powraca w snach.
Długość wiersza i mnie przerosła, miałem go skrócić, ale przypomniała mi się podsłuchana niedawno rozmowa kobiet, z której wynikało, że długość nie ma znaczenia, liczy się fantazja. Niech więc już będzie, skoro mogę liczyć na zrozumienie.
Dziękuję, że czytacie, nie gardzicie tak prostą formą.