pomiędzy świtem a zmierzchem

[coobus]

grzechem
który jest świętością
zwątpieniem
które jest wielką nadzieją
brzydotą
która jest niepodważalnym pięknem

bólem
który jest radością
krzykiem
który jest radością
płaczem
który jest radością

pierwszą literą
nieporadnym znakiem zapytania
na dziewiczo białej kartce
na tej pierwszej z tysięcy
nie zapisanych jeszcze kartek

tak właśnie zaczyna się człowiek

jak się kończy człowiek
tego nie potrafię powiedzieć
każdy kończy się inaczej

[Gloinnen]

"pierwszą literą
nieporadnym znakiem zapytania
na tej pierwszej z tysięcy
nie zapisanych jeszcze kartek

tak właśnie zaczyna się człowiek

jak się kończy człowiek
tego nie potrafię powiedzieć"

Początek moim zdaniem (przepraszam za szczerość) do bani. Strasznie nadęty, z gatunku "pseudonatchnionych", sprawia wrażenie pozłacanego... Choć na pewno próbowałeś zawrzeć w tych strofach jakąś ważną myśl. Ale używanie wielkich słów na ogół wcale nie dodaje utworowi ani powagi, ani odpowiedniego ciężaru gatunkowego, a zwyczajnie - nudzi. Próba zbudowania oksymoronów z pojęć abstrakcyjnych - moim zdaniem wypadła patetycznie i nieodkrywczo.

To, co zaznaczyłam (i pozwoliłam sobie "roboczo" przedestylować jeszcze, skrócić) - jest dla odmiany piękne w swojej prostocie. Zbliżasz się do klimatów znanych z poezji Szymborskiej chociażby, która umiała przemawiać zwykłym, bezpretensjonalnym językiem. Jakby przyznawała się do własnej niewiedzy, braku doświadczenia, błąkania się po prawdach, przeżyciach, przypadkach, wiecznego zdziwienia światem... To samo odnajduję tutaj. Jeśli mogłabym coś zasugerować - w tę stronę kieruj pióro...

Pozdrawiam,

[Ewa Włodek]

pierwszą literą
nieporadnym znakiem zapytania
na czystej kartce
pierwszej z tysięcy
nie zapisanych

zaczyna się człowiek

jak się kończy
każdy inaczej

tak Cię dziś przeczytalam, Coob...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[coobus]

Nie bronię tego wiersza, zgadzam się, że to niewypał. Przyjrzałem mu się raz jeszcze i też nic w nim nie widzę.
Ustawiasz mi poprzeczkę wysoko, Glo, ale nie ma sprawy, będę celował w Szymborską i jej Nobla (w skrócie czytaj: będę celował w Nobla). Czemu nie, jak pić, to tylko dobre trunki, jak się kochać, to tylko z piękną dziewczyną, jak pisać wiersze, to... tak jak mi radzisz. Podkreślam wężykiem. I choć jeszcze nie wiem, jak to zrobić, próbować mogę. Dzięki Glo, dzieki Ewo, jesteście jednomyślne z tą skróconą wersją, mnie przekonałyście.