mimo woli

[Jarek B]

wąskotorówka

w umęczonej głowie

stopniowo wysiada zasilanie

życiowa bocznica majaczy w oddali

czas nieubłaganie czołga się po plecach

grając bólem na spróchniałych klawiszach

na kolanach dobija kolejne szczeble krzyżowej drabiny



poszukuję nieprzerwanie

punktu zaczepienia

jakiegoś gwoździka

do zawieszenia płaszcza



kruszejący tynk

nie pozostawia złudzeń

krawiec już szyje



jednym słowem


popelina

[iskierka]

no,no ciekawa weryfikacja,
a wiersz całkiem, całkiem

[Monika Joanna]

taki wiesz, bez szału, ale grzeczniej niż zwykle

[Jarek B]

...to bez "szalu"...dziękuję

[Monika Joanna]

Ty mi nie dziękuj, wyznam Ci szczerze, że potrafisz pisać i bez kurw :P

[Ania ayalen]

zamyslam sie nad Twoimi slowami...pod pierwsza warstwa, chropowata, ciskajaca ostrymi slowami kryje sie cos czego nie potrafie skonkretyzowac, ale jest, czuje to. Dziekuje Ci za to ze moge Cie czytac, zamyslac sie...wracac odkrywajac cos nowego...

[Alek Osiński]

boskie po prostu boskie, a przynajmniej wersyfikacja, jestem za

ale w sumie, popelina;)

[Gloinnen]

jakiegoś gwoździka

do zawieszenia płaszcza

"by zawiesić płaszcz" - ze względu na brzmienie - warto zmienić konstrukcję.

Podoba mi się całość. Pierwsza strofa zainteresowała mnie kolejowymi odniesieniami - bardzo lubię te klimaty.

Wiersz moim zdaniem jest przepojony autoironią. Takie szyderstwo z własnej alienacji, z poczucia bezensu. To szyderstwo jednak nie pełni funkcji terapeutycznej (jak zdrowy śmiech z siebie samego), wręcz przeciwnie - uświadamia jakieś egzystencjalne wypalenie, eksponuje nieubłagany weltschmerz, który "nie pozostawia złudzeń"...

W popelinowej poincie słyszę echo vanitas vanitatum. Dużo goryczy. I stan zawieszenia w jałowości. Czy rzeczywiście świat nie ma już człowiekowi nic do zaoferowania? A człowiek światu?

Pozdrawiam,


Glo.