Mayday

[Gloinnen]

Z każdym dniem coraz bliżej, coraz bliżej ciebie,
jak planetoida która szuka ust. Odepchnij proszę
w temperaturze zera bezwzględnego
tak musi być, nieważka czeluść; przemilczeć, zapomnieć.

Z każdym dniem wzrasta prędkość, coraz bliżej ciebie
nic nie znaczą lata, rozżarzone orbity;
przyjmuję gniewne słowa, wdzięczna jestem za nie,
wiję gniazda wśród mgławic, na dzisiaj, na nigdy.

Układam gwiazdozbiory z oddechów, chcąc odejść,
znaczenia łamię jak zapałki, w nieporadnych dłoniach
zabrakło czasu przeszłego, już nic się nie zmieni.

Z każdym dniem coraz trudniej, coraz trudniej spłonąć

____________________
Glo.

[NathirPasza]

Nie rozumiem powtórzeń. Nie są one z tych, co to podkreślają pewne rzeczy.

Dobrze, że konsekwentnie prowadzisz wiersz przez astrologiczne zagadnienia. Ale jakoś nie przekonało mnie to wszystko. Czytam i metafory brzmią mi jak pisane "na siłę". Nie ma swobody w tym wierszu, nie ma realnych emocji, są tylko obrazki z atlasu nieba.

Pozdrawiam
NP

[skaranie boskie]

Tytuł sugeruje wołanie o pomoc.
Niechby ze statku kosmicznego.
Ale jakoś zbyt dosłowne odniesienia do ziemskiego świata zamazują obraz kreślony odniesieniami astronomicznymi.
Powtórzenia rzeczywiście mało wnoszą.
Jeśli szczerze, to nie zabłysnęłaś. Stać Cię na więcej.
Mam wrażenie, że ostatnio postawiłaś na ilość. Dlatego nie o wszystkich mogę pisać wyłącznie w superlatywach.

Pozdrawiam

[anastazja]

Glo - nie mówię że mi się nie podoba, wiersz jest, ale czytałam lepsze Twoje

Czekam na następny

[Bożena]

niepotrzebne powtórzenia moim zdaniem- tak sobie pierwszą przerobiłam- bo wyliczankowo u Ciebie

Z każdym dniem coraz bliżej
jak planetoida szukam ust. Odepchnij proszę
tak musi być, by zapomnieć.-

buź

[Marcin Sztelak]

Coś w nim jest, ale i ja uważam że powtórzenia nie są potrzebne; i jeszcze zlikwidował bym jedną ć końcówkę w - przemilczeć, zapomnieć.

[Gloinnen]

Spróbowałam innej poetyki - i - jak wynika z Waszych komentarzy - poległam.

Powtórzenia u innych tępię - no cóż, nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka... Oberwało mi się i za to. Chociaż - oczywiście, nie są one przypadkowe ( ). W ostatnim wersie - powtórzenie jest częścią wspólną łączącą dwa obrazy, dwie konkluzje... Ale nie będę się na ten temat rozpisywać wzorem niektórych, skoro fragment się nie broni sam, to mu żadne odautorskie eksplikacje nie pomogą.

nie ma realnych emocji,

A miało być dokładnie odwrotnie...

Jeśli szczerze, to nie zabłysnęłaś. Stać Cię na więcej.
Mam wrażenie, że ostatnio postawiłaś na ilość. Dlatego nie o wszystkich mogę pisać wyłącznie w superlatywach.

Niekoniecznie. Po prostu chcę odejść od schematu, w którym do tej pory wygodnie mi się siedziało. A próby mogą być mniej lub bardziej udane. Przyjmuję Twoją krytykę.

Anastazjo, dziękuję za przeczytanie i słowo pod wierszem.

Bożeno - również dziękuję za propozycję zmian. Twoja sugestia ciekawa, pozbawiona na pewno nadagadania, które tym razem w moim wierszu miało spełniać pewne funkcje. Myślę jednak, że skoro utwór nie zachwycił, nie warto już w nim dłubać, lepiej zabrać się za pisanie kolejnego.

Marcin, zauważyłam szeleszczące końcówki, masz rację, nie brzmią dobrze.

Pozdrawiam wszystkich,


Glo.

[Alek Osiński]

Tytuł nie pasuje mi do wiersza.
Wezwanie o ratunek powinno byc z natury zwięzłe i dosadne,
chociaż może tu chodzić o bardziej permanentną sytuację

Nawiasem mówiąc przypomniała mi się
pewna stara piosenka Republiki

http://www.youtube.com/watch?v=ENWSN7t_i_w

Pozdrawiam

[Arti]

a mi się bardzo podoba
wiersz do drobnej korekty, może?


Mayday


Z każdym dniem coraz bliżej ciebie,
jak planetoida która szuka ust. Odepchnij proszę
w temperaturze zera bezwzględnego
tak musi być, nieważka czeluść; przemilczeć

Z każdym dniem wzrasta prędkość
przyjmuję gniewne słowa, wdzięczna za nie,
wiję gniazda wśród mgławic, na dzisiaj, na nigdy.

Układam kontelacje z oddechów, chcę odejść
znaczenia jak zapałki, w nieporadnych dłoniach
zabrakło czasu przeszłego.

Z każdym dniem coraz trudniej spłonąć



albo tak:

Układam kontelacje z oddechów, chcę odejść
znaczenia jak zapałki, w nieporadnych dłoniach
zabrakło czasu przeszłego. Z każdym dniem

coraz trudniej spłonąć

Pozdro

[Gloinnen]

Dziękuję, Arti.

Twoja wersja niewątpliwie ma swoje zalety, przede wszystkim wywaliłeś z wiersza wszystkie powtórzenia i - być może - elementy udziwniające oraz patetyczne. Ale z drugiej strony - z tymi powtórzeniami i rymami wiersz miał swoją melodię, śpiewność, którą potem stracił. Myślę więc, że lepiej go już zostawię w spokoju, taki, jaki jest.

a mi się bardzo podoba

Miło mi, AMISIU.



Glo.