Oddział wewnętrzny

[Alek Osiński]

Do rozmowy nie trzeba
otwierać ust ani oczu
w wirydarzu

jest dość słońca
żeby postawić stopę; drugą

osobą są wszyscy, chociaż
ich nie widać. Tylko awatary
zapadają w wędrowny piasek,
toną; przy przesypywaniu

nie sposób chować urazy; bliźni
zda sobie sprawę,
że pod raną

jest ten sam świat,
który w jego przedsionkach
przechowuje połyskliwe rzeki

jedyną sztukę
możliwą do zrozumienia.

[Azrael]

Niestety nie zdają sobie sprawy owi bliźni.
Ciekawie napisane tylko patrząc na świat jakoś w to nie wierzę.
Co to jest wirydarz? Bo mi tu market.com wyświetla jako definicję tego słowa:-)

[Alek Osiński]

patrząc na świat jakoś w to nie wierzę.

to już zależy od relacji między wolą i wiarą;)
jesteśmy częścią świata a on częścią nas...przynajmniej tak mi się wydaje...

wirydarz:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wirydarz

[ble]

To piękne, Al. Komunikacja przez świat, przez kosmos - przez cząstkę, którą jesteśmy i z której pochodzimy. Można by cały taki cykl wierszy napisać. Przenosić się z gwiazdy na gwiazdę, wyczuwać różne podskórne rzeki.

[iskierka]

Podoba się, nic dodać nic ująć
bardzo fajnie wykombinowane.

[Ewa Włodek]

makrokosmos - wokoło, a mikrokosmos - w nas, w każdej komórce, która jest jakby swoistym ogrodem, wirydarzem - jak piszesz - w którym pojawiały się wyjątkowe rośliny... I ludzie - każdy - wyjątkowy...Taka mi się refleksja nasunęła, Alku, przy lekturze...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Gloinnen]

Mnie się skojarzyło z relacjami w świecie wirtualnym. Niedawno czytałam tutaj wiersz Damiana Sawy poruszający podobny problem. Jaką można przyjąć tożsamość w umownej rzeczywistości? Sieć (internet) to przestrzeń stworzona całkowicie przez ludzi. Wytwór ludzkich pragnień, ludzkiego intelektu, ludzkich tęsknot, marzeń... I właśnie w sieci, bardziej niż gdziekolwiek, zastosowanie ma znana maksyma Terencjusza...

Tylko awatary
zapadają w wędrowny piasek,
toną;

Te znikające awatary to jakby jedna wielka metafora, oddająca umowność internetu, kruchość, tymczasowość jakiegokolwiek istnienia w wirtualnym universum.

bliźni
zda sobie sprawę,
że pod raną

jest ten sam świat,
który w jego przedsionkach
przechowuje połyskliwe rzeki

Ten fragment dla odmiany niesie w sobie nadzieję. I wydaje mi się, że właśnie Terencjusz mógłby ładnie spoić sens poszczególnych przemyśleń zawartych w Twoim wierszu. To, co ludzkie - z jednej strony może oznaczać niedoskonałość, błędy, porażki i klęski. Może wskazywać na ciążącą nad każdym ludzkim dziełem vanitas. Ale z drugiej strony człowieczeństwo samo w sobie jest wartością, łączącą poza tym, co nietrwałe, co ułomne, co przemijające, co destrukcyjne.

To tak, jakby przez wszystkich nas przepływała jedna rzeka. Internet jest swego rodzaju obrazem życia w mikroskali. Choć - ze względu na to, że jest to jednak dzieło ludzkie - obrazem mocno zniekształconym. Natura człowieka mogłaby zadziałać jak krzywe lustro.

Tak mi się wymyśliło.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Komunikacja przez świat, przez kosmos - przez cząstkę, którą jesteśmy i z której pochodzimy.

Też mi sie tak wydaje Olu, komunikujemy się na tyle możliwych i "niemożliwych" sposobów
mniej czy bardziej świadomie...a klopoty pojawiają się tylko wtedy gdy próbujemy
blokowac odbiór, przepływ...dzięki

Iskro...dzięki

I ludzie - każdy - wyjątkowy...

wyjątkowy Ewo pod pewnym względem, ale w gruncie rzeczy też identyczny
i ta identycznośc to chyba właśnie sfera przepływu...dzięki

Mnie się skojarzyło z relacjami w świecie wirtualnym

Mi się wydaje Emi, że net wprawdzie wyostrzył mocno pewne zjawiska, ale generalnie
istniały one również i wcześniej, awatarowośc ludzi istniała zawsze...ale to tylko
sfera najpłytsza, powierzchowna...właściwe relacje są dużo głębsze...

To tak, jakby przez wszystkich nas przepływała jedna rzeka.

O właśnie, celnie ujęte, dzięki

Pozdrawiam

[ble]

Otóż to - awatorowość ludzi. Wyświetlamy się na różnych płaszczyznach, a gdzie jesteśmy naprawdę?

[anastazja]

nie sposób chować urazy; bliźni
zda sobie sprawę,
że pod raną

jest ten sam świat,
który w jego przedsionkach
przechowuje połyskliwe rzeki

Dla niektórych, powinno być myślą przewodnią, przynajmniej te dwie. Bezsprzecznie jeden z najlepszych wierszy Alku.

Pozdrawiam