Co może zobaczyć przez okno pan z naprzeciwka

[Sokratex]

• • Żyje sobie pewien pan. Jeszcze.
    Pan ma pieska jak życie pieskiego. Jeszcze.
    Tyle świata dla siebie, ile zmieści się w oknie. Jeszcze.
    
    Teraz popędźmy do konkretów a konkretnie,
    przejdźmy się wzrokiem pod drzewa, marcowe nieruchy:
    
    Pod oknem stoją drzewa. Jeszcze.
    Mają codziennego pieska do podlewania. Jeszcze.
    Tyle świata dla siebie, ile minie obok. Jeszcze.
    I przykute do pnia oczy, które właśnie obmacują je z okna
    na ostatnim piętrze (jeszcze).
    
    Ale ale... ktoś spyta - o co właściwie, panie Marku,
    chodzi w tym przepięknym wierszu?
    
    Przede wszystkim w tym wierszu chodzą mi
    przeróżne myśli po głowie: drzewa są nieistotne
    pan jest nieistotny i pies niepotrzebnie tak długi.
    Ów wiersz sam się pisze (jeszcze) lecz koniec jego
    jest każdemu bliski, bo spójrzcie tylko:
    
    Wieczór (jeszcze). Pan chwyta się jedną ręką za serce
    a drugą trzyma psa na smyczy (jeszcze), czy też na odwrót.
    Paroksyzm bólu rzuca go i zaskoczonego zmianą trasy spaceru
    pieska przez okno...
    Już!
    
    
    Jak to?... a drzewa? - panie Marku, zostały przecież drzewa?
    
    No tak... rzeczywiście: jeszcze. W takim razie
    drzewa się wytnie: to co wcześniej napisałem
    o drzewach proszę zatrzeć gumką pękniętej prezerwatywy,
    gdyby nie pomogło - mnie zatrzeć również.
    Dziękuję i pozdrawiam (jeszcze).

[Ewa Włodek]

och, Sox, jakże ta rzeczywistość w Twoim wierszu jest - rzeczywista! A wszystko wokół nas - jakże czasowe, nietrwałe - jak ten umierający pan, a i pies, że o wyciętych drzewach i wymazanym słowie nie wspomnę. No, dałeś pomyśleć...

pozdrowieńka posyłam...
Ewa

[anastazja]

Inne spojrzenie przez okno, podoba mi się dwie zarąbiste strofki

Przede wszystkim w tym wierszu chodzą mi
przeróżne myśli po głowie: drzewa są nieistotne
pan jest nieistotny i pies niepotrzebnie tak długi.
Ów wiersz sam się pisze (jeszcze) lecz koniec jego
jest każdemu bliski, bo spójrzcie tylko:

Wieczór (jeszcze). Pan chwyta się jedną ręką za serce
a drugą trzyma psa na smyczy (jeszcze), czy też na odwrót.
Paroksyzm bólu rzuca go i zaskoczonego zmianą trasy spaceru
pieska przez okno...
Już!

Pozdrawiam

[ble]

A drzewa, panie Marku -

pnie drzew
na
wysokości
oczu
jakby
nie istniały
liście

wysocy
przystojni
mężczyźni
niewysocy
intrygujący
mężczyźni
starzejący się
zmęczeni
mężczyźni
patrzą z sęków

[Alf Abet]

wyrazy się panu powtarzają