Zew

[Gajka]

idę dumna
już nie kłaniam się wydmom
w nocnej szarości
dostrzegam życie
nawet zapłakana ulica
pobudza wyobraźnię

zmieniłam kolor oczu
pasjonował mnie malachit
przepastny jak głębia
szmaragdowej oazy
i koralowych raf

zatrzymalam w pamięci czas
i ludzi odzianych w słońce
tam świtem
otwiera się niebo
a Horus spija
krople ostatniej nadziei

czas koroduje rany
rdza zostaje na zawsze
powrócę na pustynię
to instynkt
pierwotnej dzikości
przodków

[jaga]

powrócę na pustynię
to instynkt
pierwotnej dzikości
przodków

- przyzwyczajenie a może niemoc

dobry wiersz Gaju

[Ewa Włodek]

atwaizm, czy tak zwana "pamięc komórkowa" przemówiła u twojej peelki? Ładnie przemówiła...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[iskierka]

bardzo dobry wiersz,
końcówka świetna,
zapada w pamięć, tytuł też.

[Abi]

nieco mnie wytrąciła wersyfikacja,
ale zestaw słów, w których przedstawiłaś przekaz,
podporą przed upadkiem...

[anastazja]

czas koroduje rany
rdza zostaje na zawsze
powrócę na pustynię
to instynkt
pierwotnej dzikości
przodków

Zauważyłam, że częstym środkiem wyrazu, w Twoich jest piasek, pustynia, czy się mylę? Dobry przekaz,
zatrzymałaś Gaju

[Gajka]

Jaga
Ewunia
Iskierka
Abi
Nasti


Bardzo dziękuję za czytanie mojego fierszyka i opinie
Nastusia tak masz rację lubię pisać o pustynnych piaskach:) ........i nie tylko :):)

[anastazja]