Lustrzanka

[Gloinnen]

Dedykowane...

1.
Odrąbana przyjaźń, ręka razem z wiosłem.
Łódka na dnie rzeki, w mętnej wodzie
brakuje odbić. Własna twarz
nic nie mówi, choć
przekraczam spojrzeniem
pęknięcie między wczorajszą
a jutrzejszą goryczą.
Szukam lustra i prawdy
wśród fal. Rozchodzą się
na boki, w głąb, przeszywają
ponad granicami,
przetykane słoną czerwienią;
nie można zawrócić nurtu.

2.
Zasypana przyjaźń. Ciemny zasiew
doczekał się czasu żniw. Nie odrosną
słowa. Nad pochyloną głową
przetoczyły się burze, pierwsze, ostatnie.
Czarne pokłosie, twarde ziarna pod kolanami. Trzeba
naprzód, przez ściernisko, jak po swoje,
za swoje. Grad wypełnia
otwarte rany.

3.
Odpuszczona przyjaźń. Wymykasz się
nagle i boleśnie, tracę garściami
gwiazdy. Najniżej.
Nie widzisz.

Ufność była tylko ptakiem
w przelocie.





____________________
Glo.

[Hosanna]

ja chyba tylko krótka formę potrafię czytać
widzę w tym wierszu dwa odrębne choć zazębione tematy
1. po co jest potrzebne przyjaźń
po co nam drugi człowiek co dzieje się z naszą
samotną percepcją

zainteresowały mnie obrazy które przedstawiasz
najbardziej poruszają mnie "Odrąbana przyjaźń, ręka razem z wiosłem.
Łódka na dnie rzeki, w mętnej wodzie
brakuje odbić"
oraz
"Szukam lustra i prawdy
wśród fal"

2.drugi temat na osobny wiersz widzę zagadnienie
w jaki sposób dotknęła podmiot liryczny utrata czyjejś przyjaźni (nie lubię humanistycznego zwrotu podmiot liryczny) lecz jest tak potrzeba. Być może utracona została przyjaźń osobnika przeciwnej płci. Wtedy ból zwiększa porzucenie przez mężczyznę (choć tylko przyjaźni) i ból ten sięga głębiej ... gdzieś do ojcostwa i instynktów które zostają zagrożone. Nieżalenie od płci jednak czuję głęboki smutek - gwiazdy wszak są jedynym co rozświetla noc. Gdy ich zabraknie jest ciemno i trzeba szukać całkiem nowych możliwości orientacji . Innych źródeł energii oświetlającej drogę.


odpuszczona przyjaźń


Wymykasz się
nagle i boleśnie, tracę garściami
gwiazdy. Najniżej.
Nie widzisz.

Ufność była tylko ptakiem
w przelocie.

[Gloinnen]

Wnikliwie czytasz i za to serdecznie dziękuję.


Glo.

[Miladora]

W moim odbiorze zbyt rozbudowana pierwsza zwrotka, Glo.
Wisi nad pozostałymi jak skalny nawis, przytłaczając je.
Trochę bym ją prześwietliła:

- Odrąbana przyjaźń, ręka z wiosłem.
Łódka na dnie rzeki, w mętnej wodzie
brakuje odbić. Przekraczam spojrzeniem
pęknięcie między wczorajszą
a jutrzejszą goryczą.
Szukam lustra i prawdy.
Fale rozchodzą się ponad granicami,
przetykane słoną czerwienią;
nie można zawrócić nurtu.

W drugiej zwrotce - ciemny zasiew/czarne pokłosie - z jednego bym zrezygnowała
- Zasypana przyjaźń. Ciemny zasiew
doczekał się czasu żniw.
Może:
- Zasypana przyjaźń. Zasiew
doczekał się pory żniw. - "pory" brzmieniowo jest lepsze

Ufność była tylko ptakiem
w przelocie.

Ładna pointa.

[Gloinnen]

Dziękuję, Mila. Pomyślę jeszcze nad zmianami. Pierwsza strofa faktycznie dominuje. Szkoda mi jednak pewnych treści... Hmmm... Pomyślę jeszcze, jak to skrócić. Co do zasiewu i pokłosia - to trochę jednak co innego (zasiew-> przyczyna, pokłosie -> skutek), ale można pokombinować, i rzeczywiście "pora żniw" brzmi lepiej.



Glo.

[Miladora]

Chodziło mi o "ciemny/czarne", Glo.
Zasiew a pokłosie to dwie różne rzeczy i jak najbardziej pasują.

[jaga]

ciekawie piszesz o przyjaźni i tęsknocie..

[Gloinnen]

Chodziło mi o "ciemny/czarne", Glo.

Ok.

Jak wygrzebię się z grypy, pokombinuję...

Jago, dzięki.