Nad Wisłą

[Jarek B]

mogiły bohaterów
pozostały bezimienne
porosną smutnymi datami
w nieśmiertelnych kalendarzach

kolejne drzewa
starte na papier
spłyną żywicą

cichą modlitwą
w stukocie czcionek
krwisto czerwonych nekrologów

szyderstwo śmierci
w bezbronnych oczach

dla jednego oddechu
drzwi dzwignęły symbole

próg był relikwią

dom
Ojczyzną

jeszcze tylko ten Krzyż

i te matki
w niemodnych beretach

ością stoją

na drodze do wolności
podeptane róże
i słoma

[jaga]

na drodze do wolności
podeptane róże
i słoma

[atoja]

przystanęłam zdziwiona, nad wierszem Jarka - patrioty

dla jednego oddechu
drzwi dzwignęły symbole

[Gloinnen]

i te matki
w niemodnych beretach

ością stoją

na drodze do wolności
podeptane róże
i słoma

Cenne słowa. Trzeba pisać o całej rzeszy ludzi, którzy samym faktem, że żyją, stanowią rodzaj jednego wielkiego wyrzutu sumienia. Wszem i wobec rozmaite "elitki" trąbią o postępie, o przyszłości, o rozwoju, o nowoczesności... Jakby zapomnieli o tych, nad którymi również trzeba się pochylić, ale po co, skoro to obciach, wiocha... A przecież najlepiej, żeby ich nie było. To tylko niepotrzebny balast społeczny. Rydzykowe babcie, emeryci, renciści, cała tzw. Polska B, bez perspektyw, bez szans na godne życie, zmarginalizowana, zamknięta w murszejących małych miasteczkach - umieralniach. Trzeci świat, peryferie. Dysonans się nieustannie powiększa. Ekonomiczny, ale też ideowy. Piszesz przecież o pewnych wartościach: pamięć i tożsamość, historia, religia, patriotyzm... Jeżeli przyznasz się, że dla Ciebie coś znaczą, że są ważne, cenne - zostaniesz oszołomem...

"Podeptane róże, słoma" - kojarzą mi się z Chochołem z "Wesela". Chyba podobne zjawisko można zaobserwować dzisiaj - my też mamy swój współczesny "chocholi taniec", taniec zapomnienia, taniec wokół złotego cielca, wokół iluzji dobrobytu i szczęścia made in UE... Ojczyzna to coraz bardziej puste słowo, pojęcie abstrakcyjne... Realny jest albo marazm, albo totalne ogłupienie. Głosy, które próbują przywrócić właściwy ciężar gatunkowy dawnym wartościom, pamięci historycznej chociażby, są jedynie wołaniem idioty na puszczy.

Odpowiem Ci fragmentem mojego wiersza, nie, żeby się chwalić, tylko żeby się przyłączyć...
/całość oczywiście ma wydźwięk ironiczny/

(...)
Żałośni jesteście. Dziady
ze świętymi obrazkami w poczerniałych
dłoniach. Żałośni,
którzy pamiętacie.

Powstania, zesłania,
grudniowe noce.

Taka kompromitacja. Minione murszeje
pod czaszką zdeformowaną
kolbami karabinów.

Pierdolić relikwie, relikty w trzęsących się dłoniach;
ostatni przysiółek nie do zdobycia. Jak to możliwe?
Są odporni na pranie mózgów i wykorzenianie.

Przejrzeli na wylot, nie pozwolą
rozszarpać czerwonego sukna. Mają swoje
golgoty wschodu, licheń i smoleńsk,
telewizję trwam.

Na złość jeszcze przy życiu. Wystarczy
kromka chleba na ławeczce w parku.
Czerwcowe. I ta uparta, wciąż głodna
pamięć, rozrastająca się jak pleśń
na świetlanej przyszłości.
(...)

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

ech, Jarku, mądrze rzekłeś i dobrze rzekłeś, i prawdziwie rzekłeś...Cóż, są ludzie, których by się najchętniej wysłało do rezerwatów, i nie dlatego, że reprezentują inną opcję światopoglądową, tylko dlatego, że "zabierają nam miejsce" - jak powiedział kiedyś pewnie młodzian w tramwaju, jak go ktoś poprosił, żeby uprzejmie ustąpił swojego miejsca wiekowej pani...


i moc serdeczności z uśmiechem dla Ciebie...
Ewa