zimowa opowieść

[Maryla Stelmach]

tu się zaczyna opowieść o śniegu
w pękniętych miskach znosiła go klara
twarz rozgrzewała szronem z brudnej ściany
w piwnicznej izbie wiłą gniazda nędza

nikt nie pamięta zapachu kołchozów
trudno wydobyć opowieść spod lodu
kiedy za oknem pijany wołodia
w zgrabiałe pięści łowił ryby z wody

wieczorem wilki przenikały stajnie
słychać charczenie głuche pod żłobami
kiedy odchodził kary bez uprzęży
płoszył skulone pod siodłami myszy

tak się zakończy opowieść zimowa
w krainie chłodu odwiecznej miłości
śnieżna kurtyna opadnie na tajgę
pochłonie światło uwięzione w kropli

[Sede Vacante]

Rytm wiersza aż mi się prosi, żeby zastosować rymy. Z jednej strony regularny, aż się szuka tych rymów, ale ich nie ma. Nie jestem specjalistą, jednak biały wolałbym spokojniejszy, żeby tak nie przeskakiwał z wersu na wers. W kwestii stylistyki, bo nie wiem, czy dobrze/czytelnie się wyraziłem.
Sama treść mi się podoba. Poważny temat, głębia jest, smutek jest, emocje się "uruchamiają". Tylko ten styl niestety nie dla mnie.

[anastazja]

tak się zakończy opowieść zimowa
w krainie chłodu odwiecznej miłości
śnieżna kurtyna opadnie na tajgę
pochłonie światło uwięzione w kropli

Sybir, kołchoz, kto o tym nie słyszał. Znałam pewną panią (już nie żyje) była tam, jej opowiadanie było niesamowite, ale jak Ona była zdrowa. Przeżyła prawie 100 lat.

Bardzo mądry wiersz Marylu.

Ściskam

[Maryla Stelmach]

Sade, dzięki. czasami tak mi się napisze wiersz pomiędzy rymem a rytmem. może spróbuje go zmienić w jakimś wyraźnym kierunku. do miłego.

Dodano -- 31 sty 2013, 18:40 --

anastazjo, dzięki za odcisk łapki. nad wierszem jeszcze pomyślę.pa.

Dodano -- 31 sty 2013, 18:41 --

anastazjo, dodam Ci jeszcze: tak rozrywkowo. do miłego.