Bez erraty

[Marcin Sztelak]

Żegnaj, laleczko;
Nic się nie zmieniło, nadal jesteśmy
obłąkani. Z bluźnierczą nutką pro – kreacji.

Na przegranych pozycjach zapisujemy słowa
w dzienniczkach ucznia, wyciągach bankowych
i testamentach.

Później śnią nam się cudze życia, od świtu
zdajemy sobie sprawę z ograniczenia przestrzeni.
Ukrytej w środku półpustej filiżanki.

Kiedy budzi się śmiertelność, zbieramy próbki
granitu. Nadchodzą epitafia pomiędzy odcinkami
renty.

Clue karmienia gołębi, aż pewnej nocy pozostaje
ograna puenta:

Żegnaj, laleczko.

[Alek Osiński]

w dzienniczka ucznia,

tu Ci chyba zjadło końcówkę

Ukrytej w środku półpustej filiżanki.

Programowy pesymizm wyczuwam od początku do końca,
no ale jeśli historię zaczyna się od pożegnania...
wiersz ciekawy, ale jakby trochę...tendencyjny?
no ale, i tak przecież wszystko zależy od stanu umysłu,
to on nam wskazuje, nie my jemu...

[Ania ayalen]

co wskazuje Alku? Jakim cudem to co jest Twoje- Twoj umysl tak jak.Twoja reka- moze Ci cos wskazywac? Nie wie prawica co czyni lewica?

[Miladora]

A jednak będzie errata, Marcinku.

- Żegnaj(,) laleczko;

- w dzienniczka ucznia – w dzienniczku, w dzienniczkach?

- Kiedy budzi się śmiertelność(,) zbieramy próbki

Ale kupiłam.

A jak tam z tomikiem? Mam nadzieję, że cieszy się powodzeniem.

[em_]

Bardzo, bardzo mi się podoba:-) nic mnie tu nie drażni, wspaniały obraz napisałeś; tylko, gdy tak czytam, czegoś jeszcze na końcu mi brakuje po - żegnaj laleczko - ze dwóch, trzech słów, czegokolwiek

[anastazja]

Dawno nie czytałam Twoich wierszy, chyba ten na Ogrodach. Ujmujący uczuciem, takie lubię, choć tyle pesymizmu niesie, to mój wiersz na 100%.

Pozdrawiam