kulturowo uwarunkowany zespół strachliwości

[Jabrzemski]

An' w'en she whees-el, "Whoot-too-too!"
I jomp lak' wil' cat, I tal you.*
Holman Day
Pine Tree Ballads "The Jumper"



rżnąłbym
rąbał na szczapy w amoku
dzielił tkanki na cząstki
z zapałem drążył
by dotrzeć do jąder
atomów

jednak nie jestem tęgim drwalem
czasem obawiam się że nie przybędzie
mnie wcale
w obłędzie
kocham kocham echolalia
echopraksja powtarzam
gest za gestem
by udowodnić że jeszcze jestem
w twoich obrazach
blisko
postać
jak jumping stallion
jeleń na rykowisku

karnie wykonam każdy rozkaz
kochanie
a kiedy słyszę człapanie
starcze
jest mnie coraz mniej
staję się
skaczącym francuzem z maine
warczę




*mówię ci tłumaczę lokomotywy gwizd
wciąż sprawia że skaczę jak stepowy ryś

[Alek Osiński]

Podoba się. Kulturowa echopraksja sprawia,
że przy skoku do wodu, mamy wrażenie, że
głowa robi się coraz większa, ale czy to znaczy,
że mamy nie skakac na główkę...

[Miladora]

Miotamy się – pomiędzy i od-do. I co z tego. Kiedyś przestaniemy, lecz czy to oznacza, że będziemy bardziej szczęśliwi?
Miotać się, czy nie miotać – oto jest pytanie…

Najlepszego, JJ

[Sokratex]

Bardzo mi się podoba. Może warto tylko wyrzucić wers "z zapałem drążył" bo jakby nieco osłabia zaraz na początku impet?
Miało być przecież ostro

Pozdrawiam serdecznie.

[triste]

Ehh, trudno trwać na skraju wyczerpania. Pozdrawiam.

[Azrael]

Jarek nie skacz tak z portalu na portal.
Jeden z nielicznych świetnie napisanych tekstów jakie tutaj czytałem.
Już wcześniej to czytałem więc powtarzał się nie będę.

[skaranie boskie]

Jarek nie skacz tak z portalu na portal.

To akurat nie jest zabronione.

A, że świetnie napisane - pełna zgoda.

[Jabrzemski]

Bardzo, bardzo mi miło.
Pięknie dziękuję Glo i wszystkich Was serdecznie pozdrawiam.

[em_]

Przyznaję, że to dość ciężki wiersz i do czytania i do zrozumienia, chociaż tytuł wiele mówi i prowadzi w określoną stronę;
jeden z tych, do których trzeba wrócić, chcąc, czy nie chcąc i to na pewno atut tego wiersza.
Pozdrawiam