pierzeje

[ks-hp]

Nocni się. Ośnierdzie tkwilą nad zapaścią, powite w gniazda.
Skrzydła jak półksiężyce wahadeł, w pomarańczu oswojonych
miast. Świat z lotu jaskółki jest kształtu ludzkiego serca -
mogłaby powiedzieć Oksana, gdyby tylko w klatce żerdziowej

miała miejsce dla melodii. Dotąd sama układała, ale czas
porzucić pięściolinie i klucz, który otwiera tylko w jedną
stronę. Chcę być przedłużona o ciebie, ligaturą odegranych
ról właściwych porze. Struny żył drżą w scalałych arkuszach.

Zostało tyle do powiedzenia; zdążymy nasiąknąć, zmarszczyć
się jak bibuła. Czy woda, która w nas szumi, chlupoce przez
całe bicie, wypływa korytami z niewyrażonych słów? Kiedy

zdołasz sporannieć, pocwałuję cię. Na dobranoc.



____________________
cykl: ​syberiada

[Gloinnen]

W tym wierszu najlepsze - według mnie - fragmenty, są tym razem te najprostsze. Neologizmy chyba trochę zaciemniają odczyt, a ja rolę neologizmu widzę jednak nieco inaczej. Powinny upraszczać (wbrew pozorom) formę, czynić ją syntetyczną, a nie udziwniać.

Świat z lotu jaskółki jest kształtu ludzkiego serca

Piękny obraz.

Oksana, gdyby tylko w klatce żerdziowej

miała miejsce dla melodii. Dotąd sama układała, ale czas
porzucić pięściolinie i klucz, który otwiera tylko w jedną
stronę.

Zamknięcie? Więzienie? Muzyka wówczas mogłaby symbolizować utraconą wolność. W powiązaniu z jaskółką, która już nigdy nie wzniesie się wysoko, aby nacieszyć się światem.

"Pięściolinie" - to chyba jedyny neologizm w tym wierszu, który mi się osobiście spodobał. Kojarzy mi się trochę z liniami na dłoni - linia życia, linia serca... Czyli ludzkie przeznaczenie. Ale to także może oznaczać silne, mocne emocje - gniew, rozpacz, uderzanie zaciśniętymi pięściami w kraty, w ściany, w szalonej próbie uwolnienia się...

Czy człowiek jest sam dla siebie klatką?

Czy woda, która w nas szumi (...)
wypływa korytami z niewyrażonych słów?

Ten fragment też piękny. Woda również jest nośnym znaczeniowo obrazem.
Właściwie to zamknięta myśl, jakby osobny mini-wiersz, do wielokrotnego przejścia.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

pierzeje - ulic, rynku. Na nich - gniazda, miejsca, gdzie się rozdzi i dorasta(mieszkania?)...W wierszu pojawia się motyw ptaka, a ten jes symbolem ludzkiej duszy, ale też - powietrza i dotyku. Występuje też motyw jakby serca w stanie zapaści, uwięzionego w klatce żerdziowej (żebrowej?) - czyli - niepokój? Peelka ewidentnie nie wie, co może dalej zrobić w sytuacji, w jakiej jest - konkretnie w relacji z peelem. I pozostaje jej jedno - relacja seksualna, co - według mnie wynika z poimty...Tak Cię czytam...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Tomek i Agatka]

Zachwycam się plastyką słów i sposobem obrazowania,

i każdym z tych neologizmów z osobna, bo to właśnie one wzbogacają

niesamowicie przekaz, dodając warstw i znaczeń, czytając Twoje wiersze

nigdy nie mam dość, pozostają w pamięci na zawsze!


Pozdrawiam serdecznie : )