Pierwsze (nie)winne kłamstwo

[Marcin Sztelak]

Nikomu nie oddam tego miejsca po tobie
– kłamał, przynajmniej pięknie.
Zresztą liczył się tylko szorstki dotyk
i gęsia skórka. Ciepło.

Później była cisza, jeszcze nie znali słów
na takie okazje.

Wstał pierwszy, nie podał jej ręki,
łapał gwiazdy garściami
– zbuduję z nich dom, dla nas.
Wtedy jeszcze nie rozumiała.

A to ją mógł zamknąć w dłoni,
już zajętą strachem.
Tym, który pozostał wierny do ostatka.
Nawet dym figlarnie wydmuchiwany
nosem nie mógł go okadzić.

Lubiła mówić: tego dnia świat się skończy i zaczął.
Gdyby kiedykolwiek to usłyszał żartobliwie
pogroziłby jej palcem.

Ale go nie było;
nigdy i zawsze.

[Maryla Stelmach]

dobry wiersz.

[anastazja]

Nikomu nie oddam tego miejsca po tobie
– kłamał, przynajmniej pięknie.

Podoba się