w podwodnym mieście

[Maryla Stelmach]

w podwodnym mieście upadają drzewa
nowym cmentarzom ściek wypłukał oczy
grzebie embriony i każdego święta
ruchome groby uderzają w siebie

w mieście umarłych psy pilnują dzieci
idą przejrzyste niosą w sobie wodę
w ustach otwartych szemrze sina rzeka
zanim wyplują z płaczem ją na brzegi

z wody wychodzą osaczane blaskiem
świateł autostrad gdzie zziębnięte stoją
wiry powstają a młynek pod wodą
kręci w dół dusze i jęczą kamienie

nocą czekają na auta przy szosie
psy je znajdują poparzone rano
nim światło połkną jeszcze chwilę świecą
na drogach piszą pierwsze słowo mamo

w mieście podwodnym zachrypnięte dzwony
milczą pacierze gdy spulchniają ziemię
pająk rozbitek jak podróżnik w czasie
zawisł na nitce nad grobami czeka

[ono]

bardzo podobasie - moje klimaty

[Maryla Stelmach]

paniladaco, dzięki, posyłam trochę zieleni z mojego podwórka i buzującą wiosnę.

[Ewa Włodek]

podwodne miasto - ściek, gdzie trafiają potopione psy (a i inne stworzenia Boskie - też), i - na ile dobrze czytam - nienarodzone dzieci, po aborcji?
Wiersz w moim guście, Marylo...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[Maryla Stelmach]

tak Ewuniu, po aborcji, ten temat gdzieś tam siedzi we mnie i jakby potrzebował ukojenia. cieplutko.