ojciec

[Janusz Pyziński]

a ty wśród zagonów ziarno w kłosy wplatasz
zgrzebne strofy wiersza na pieśni złote jak zboża
przed Chrystusem błądzącym klęczący tłumaczysz
na miedzach siejesz chabry czarną skibę ziemi
ubierasz w kolor pogodnego nieba by żyło się lepiej

dopiero potem przychodzi świt
z drewnianym krzyżem na wprost słońca
którego cień wyznacza drogę na rozstaju
a skowronek zaczyna wieczną pogodynkę
gorliwym pacierzem mocniejszym od ciszy

gwiazdy nie wschodzą od orki do kosy
noc krótka jak mowa kochania
dłonie wysuszone sierpniem
spękane niczym spragniona ziemia
świąteczny rosół jeszcze na podwórku

tak bardzo się spieszysz jakbyś chciał zdążyć
na ostatni pociąg
a tu już świerszcze grają marsz pożniwny
zbierałeś słowa jak ze ścierni kłosy
w pamiętnik posoką odcisków pisany
pachnący jaśminem i sianem

pamiętam te dłonie na których
chwast chciał zamieszkać
lecz nie miał odwagi

[Gloinnen]

Na forum obowiązuje limit publikacyjny, ograniczony do dwóch utworów literackich dziennie. Nadprogramowy temat zostaje zamknięty na okres 24 godzin.

Gloinnen.

[Gloinnen]

Piękny wiersz. Tematyką i ogólnym wydźwiękiem skojarzył mi się z powieścią "Nagi sad" Wiesława Myśliwskiego - tam również jest mowa o miłości syna i ojca, wpisana właśnie w kontekst - nieładnie powiedziawszy - wiejski. Moim zdaniem takie a nie inne usytuowanie przekazu ma też wymiar mityczny. Motyw siewcy (dominujący) to przecież jeden z najstarszych elementów kultu płodności (ziarno, które przyjmuje w siebie Ziemia Matka)...
Oprócz tego w wierszu odnajduję mnóstwo niezwykłych, wzruszających obrazów. Powrót do przeszłości, do korzeni - bardzo sugestywny. Mocna opozycja wobec stechnicyzowanego świata, a i obraz wsi - sielski, pogodny. Czas, pamięć zachowały z tamtych dni to, co piękne. Nie jest to piękno "proste i łatwe" - ale mowa kochania nadaje mu ciekawy wymiar...

Najbardziej spodobały mi się te fragmenty:

zgrzebne strofy wiersza na pieśni złote jak zboża

gwiazdy nie wschodzą od orki do kosy

świąteczny rosół jeszcze na podwórku

tak bardzo się spieszysz jakbyś chciał zdążyć
na ostatni pociąg
a tu już świerszcze grają marsz pożniwny

Jeżeli mogłabym jeszcze coś zasugerować odnośnie samego zapisu:
- przemyśl stosowanie imiesłowów - miejscami wpadają na siebie:

dłonie wysuszone sierpniem
spękane niczym spragniona ziemia

"wysuszone/spękane/spragniona"
---> dłonie wysuszone sierpniem
popękały niczym spragniona ziemia" - można chociażby jeden z nich zastąpić czasownikiem, co ożywi obraz. To oczywiście jedynie luźna propozycja.

w pamiętnik posoką odcisków pisany

"posoka" - jakoś mi się nieładnie kojarzy - z krwią zwierzęcą... Wolałabym zwykłą "krew", no chyba, że wybitnie zależy Ci na zachowaniu aliteracji.
Czy inwersja jest konieczna?

"w pamiętnik pisany krwią odcisków" - ja widzę tak ten wers - do rozważenia.

Pozdrawiam,


Glo.

[atoja]

Januszu
jak zwykle, gdy wiersz jednoczy głębię treści z literą...

[anastazja]

Piękny wiersz Januszu

[Janusz Pyziński]

dziękuję za czas poświęcony i opinie

[bartosia]

SERDECZNIE GRATULUJE wiersza i zwyciestwa w plebiscycie.