Robot

[Napoleon North]

Był sobie kiedyś robot mały
Ze stali i żelaza stworzony
Na kształt człowieka podobny

Szukał sensu swego istnienia
Śrubkami bawił się często
Wykręcał różne numery

A odpowiedzi miał wiele
Zechciał wierzyć w Boga
Otworzyć oczy innym

Spotkał się z wyzwiskami
Podziwem i oklaskami
Lecz najbardziej urzekło go
Chamstwo

Choć stalowy stał się z krwi i kości
Naciskał na rzeczy niestworzone
Począł wierzyć w cuda

Gdzie zaszedł tam nudą zawiało
Odwróciły się od wszystkich
Chociaż i tak był sam

Stalowy zadek przyrósł mu do ziemi
I drzewem się stał
Kochał ,myślał
W końcu zeżarła go rdza
I zmarł

[Gloinnen]

Na razie wiersz jest dokładnie taki, jak ten robot... Powiedzmy, zagubiony.
Ogólnie - myśl jest, pomysł jest, ale nie uniosłeś tematu.

Z uwag tzw. generalnych i katalogu dobrych rad:
- ogranicz inwersje do niezbędnego minimum; stosuj je tam, gdzie nie rzucają się w oczy i nie "koślawią" zapisu; inaczej popadasz w brzmienia anachroniczne; domyślam się, że zależy Ci na zachowaniu melodyki wiersza, ale w poezji wolnej lepiej do tego celu służą inne środki poetyckie - głównie wersyfikacja (długość frazy), faktura słów (fonetyka)...
- postaraj się unikać błędów składniowych:

Ze stali i żelaza stworzony
Na kształt człowieka podobny

Podobnym można być jedynie do czegoś...
Albo być stworzonym na kształt czegoś.

Tutaj masz nie dość, że masło maślane, to jeszcze niewłaściwą konstrukcję gramatyczną.

- po napisaniu wiersza - zanim go opublikujesz - pomyśl, w jaki sposób można go maksymalnie uprościć i skrócić, co da się usunąć; różne zbędne słowa, myśli odwracające uwagę od głównego sensu utworu; warto przeczytać tekst na głos. Dobrze, jeśli brzmi płynnie, naturalnie; zadziory trzeba natychmiast potraktować papierem ściernym...
- interpunkcja to też środek poetycki, jeżeli już jej używasz, to konsekwentnie; warto przemyśleć, w jaki sposób znaki przestankowe czy też ich brak, wpłyną na odczyt wiersza;
- różnicuj zapis, unikaj wyliczanek.

Moja wariacja (sugestie, jak poprawić utwór):

"był sobie kiedyś mały robot
ze stali i żelaza
stworzony
na kształt człowieka

szukał sensu istnienia
często bawił się śrubkami
wykręcał różne numery

odpowiedzi było wiele
zechciał wierzyć w Boga
otworzyć oczy innym

wyzywali go albo oklaskiwali
na dowód podziwu
lecz najbardziej urzekło go
chamstwo

aż stał się naprawdę
z krwi i kości

naciskał na rzeczy
niestworzone
począł wierzyć w cuda

nuda zawiewała drogi
odwrócił się od wszystkich
chociaż i tak był sam

stalowym zadkiem przyrósł do ziemi
zamieniony w drzewo

kochał
myślał

i zeżarła go rdza"

I jest wiersz.

Pozdrawiam,


Glo.