płynę donikąd

[marta zoja]

Ja rozbitek dryfuje na statku
donikąd, pomiędzy świadomością
głębi a nieświadomością czasu

prawdy wybrzmiewają
pokonanymi rydwanami
na dnie morza zniszczeniem
koralowców wciąż żywych

piękno zaklęte w spiżach
piasku chwil, zapomnieniem
nie przychodzi, wzburzonymi
siłami wraca intensywnościom
rozgrzebanych istnień porażeniem

w mrokach duszy tłamsząc
tobołek szczęścia wbrew
wszystkiemu, żyjąc ku pamięci

[Gloinnen]

intensywnościom

--->" intensywnością" (ortografia!)

mrokach duszy

---> pozwoliłabyś trochę tej "duszy" odetchnąć...

pomiędzy świadomością
głębi a nieświadomością czasu

Jedyny wart zauważenia ustęp w wierszu.

Cała reszta jest nie do przebrnięcia.

tobołek szczęścia wbrew
wszystkiemu, żyjąc ku pamięci

W poincie pojawia się ciekawy obraz - "tobołek szczęścia" - "życie ku pamięci" (na przekór rozmaitym zawirowaniom) - ale składniowo nie da się ta metafora wyplątać z zamotanej reszty.

Jeżeli chcesz nauczyć się dobrze pisać, uprość styl. Skróć zdania. Nie nadużywaj narzędników - to Twoja irytująca maniera - nieraz przekaz staje całkowicie niezrozumiały, mętny, bełkotliwy - właśnie ze względu na zbyt skomplikowaną, przesadnie pokręconą składnię. Niezłe obrazy giną w słownym chaosie. Autor powinien nad słowem panować, a nie pozwolić mu się wymknąć spod kontroli.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Interpunkcja niekonsekwentna. Raz jest przecinek, raz nie ma. O kropkach nie wspomnę.
Mógłbym przebijać się przez to wszystko, żeby odnaleźć sens, ale jaka to będzie postawa? "Pisz byle jak, byle z sensem".
A nie. Wolę, by autorka zrozumiała, że czasem treść może być absolutnie niezwykła, ale jeśli czystość zapisu kuleje, wielu po prostu ucieknie. Dlatego dalej nie czytam, czekając na coś sprawniejszego technicznie.
A jeśli to zamierzone(interpunkcja "z przypadku"), uciekam tym bardziej, wybacz.