Śmierć humanizmu. Białe noce

[Marcin Sztelak]

Trzeba tu być – przez zęby. Oskarżenie z gotowym
wyrokiem. Moratorium w skupie butelek,
pomijając te wyszczerbione.

Oddechy z niedzieli na poniedziałek.
Już po północy zapada cisza, niesie się szczęk
przeżuwających śmieciarek.

Nikt nie opowiada historyjek o złym ojcu,
niedobrej matce. Gardła nawykłe do krzyku
zamierają poza skalą.

Światy zredukowany do czarnego punktu
u zbiegu ulic. Gdzie asfalt pęka kreską
widnokręgu, złudną nadzieją końca.

Trzeba tu być, kiedy przeklęte słońce
chłoszcze wydeptane chodniki.

Do kości.

[Gloinnen]

Wiersz kojarzy mi się ze slumsami, dzielnicami biedoty. Może być też wysypisko śmieci. W wielu rejonach Trzeciego Świata całe rodziny żyją jedynie z eksploatacji takich wysypisk, a i u nas nie brak - złomiarzy, puszkarzy... Altanki śmietnikowe mają nieraz swoich stałych lokatorów...

Generalnie poruszasz trudny problem, a tytuł wprowadza dodatkowe treści. Znów mam skojarzenie z cywilizacją odpadów, z Baumanowskim życiem na przemiał, z całą kategorią ludzi niepotrzebnych, przeznaczonych właśnie na śmietnisko. Rzeczywiście, humanizm umiera, gdy w pewnym momencie pojawiają się jakieś mechanizmy, jacyś decydenci, jakieś kryteria - skazujące jednostkę ludzką na bycie "zbędnym".

Tak widzę ten tekst. Usytuowany w punkcie, w którym człowieczeństwo nic już nie znaczy. Kiedyś "człowiek" - brzmiało dumnie. Dziś słowo "człowiek" - oznacza również: balast, ciężar, persona non grata, śmieć, potencjalny nędzarz i dziad proszalny. Cofamy się do najgorszych mroków historii rozwoju społecznego. Niestety. A jak na ironię nazywa to się "nowoczesnością", "postępem"...

Pozdrawiam,


Glo.