na stos

[marta zoja]

mój wiersz rozebrany
skowytem woła
nie trzeba

pomalowane słowa
gonią przestrzeń
jednania

czy koniec to
czy początek
płaczę

rozłąka boli
choć uśmiech
na twarzy

drżę ciałem
ustami wołam
pragnę

czy to możliwe
że czekanie
uskrzydla

a jedna małość
zwija piąstkę
serca

uduchowionych strof
wypełzają myśli
wrażliwe

gotowe na stos
i na królowanie
w tobie

na boso biegnę
czujnymi trawami
nadziei

na dziś i na jutro
zakamarkami duszy
wypełniam ciebie

[Sede Vacante]

Styl mi się podoba, choć moim zdaniem delikatnie za rozwlekle piszesz tutaj, ale to moje wrażenie. Może bym skrócił.

rozłąka boli
choć uśmiech
na twarzy

- takie banalne stwierdzenie można spokojnie usunąć, żeby wiersz był lżejszy, nie są potrzebne.
I znów, moim zdaniem, zbędny "wypełniacz":

czy to możliwe
że czekanie
uskrzydla

Niektóre wyrażenia nie dla mnie, jak na przykład "skowyt woła", "ustami wołam".
Generalnie spodobał mi się styl. Lubię takie trzywersowce. Skróciłbym osobiście, pozamieniał niektóre wyrażenia, "odcedził" z banału, poszukał bardziej wyszukanych metafor i byłby o wiele lepszy. Ale styl ok.

[JuPit]

Ból wypełnia całą przestrzeń między duszą a słowami. Ciało drży z tęsknoty czy chłodu wieczoru w samotnym przerażeniu. Oczy zamknięte i wszystko wraca jak widmo, którego dotknąć już nie możesz. Mijasz noc, dzień,noc i nic kompletnie nic. Pustka. którą nawet nie chce ci się niczym wypełnić.

[Ewa Włodek]

mój wiersz rozebrany
skowytem woła
nie trzeba

pomalowane słowa
gonią przestrzeń
jednania

czy koniec to
czy początek
płaczę

rozłąka boli
drżę wołam
pragnę

czy to możliwe
że czekanie
uskrzydla

a jedna małość
zwija piąstkę
serca

uduchowionych strof
wypełzają myśli
wrażliwe

gotowe na stos
i na królowanie
w tobie

biegnę boso
nadzieją na dziś i jutro
wypełniam ciebie


tak przeczytałam...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[anastazja]

na boso biegnę
czujnymi trawami
nadziei

Martuś zaraziłaś się moim bólem? Smutek i pustka, ot, życie...

czujnymi trawami
biegnę na boso