nowy dzień

[marta zoja]

na czas zerkam z niedowierzaniem
bo słowiki budzą tak wcześnie
między trzecią a czwartą rano
wyrywają marzeniom sennym
oczywistość nad oczywistościami

śpisz tak daleko ode mnie
jak giewont nie poruszony
zaklęty obraz w mych rękach
posąg łzą jedną skruszony
gdy patrzę z rozrzewnieniem

w zaułku ciała się chowam
słowami bliskości wciąż drżącej
miasto zrywa się świtem
dla nas wiatrem w codzienność
jednym uśmiechem dzień dobry

[Gloinnen]

zaklęty obraz w mych rękach
posąg łzą jedną skruszony
gdy patrzę z rozrzewnieniem

Z tego bym zrezygnowała ("łza", "rozrzewnienie"...)

Pierwsza strofa i ostatnia - ładne. Zwłaszcza pierwsza. Tutaj widać, że opanowałaś słowo i zbudowałaś coś ciekawego. Wiersz zdecydowanie lepszy niż to, co czytałam wcześniej z Twojego dorobku. Jeżeli jest to nowy utwór - cieszę się, że widać krok do przodu. Może coś wyrośnie z tego kiełka. Jeżeli stary - potraktuj go jak wskazówkę - tędy droga.

Pozdrawiam,


Glo.