Prężenie majuskułów

[Marcin Sztelak]

Do siedemdziesięciu pięciu razy sztuka,
albo z górą stu batów.
Otwieramy rejestr skazanych,
taki cios poniżej pasa, choć napisano – psikus.

Wersalik pierwszy:

przetarte Szlaki. Od punktu A do B niby prosta,
jednak nieskończenie wiele możliwości.

Pod oko najlepiej przykładać surowy befsztyk.

Wersalik drugi:

lista fanów grzesznych Zabaw, długa
jak stąd do Raju.

Tylko głupie dzieci się nudzą.

Inne kapitały:

Kuchnia, Pokój, Kroki.
Papieros za uchem, dwadzieścia groszy do piwa.

Wreszcie na końcu wiersz
dla kochanki. Intymny, pomiędzy koronkami
a pasem do pończoch:

Uwielbiam cię w sukienkach,
bez bielizny. Wtedy napinam
wielkie litery.

[lczerwosz]

Jak dla mnie, za trudny.
75 wątków jednocześnie, do stu. Tyle co najważniejszych mięśni człowieka. Więcej niż liter alfabetu. Wątki podglądasz, gdy sobie biegną w momentach zupełnie przypadkowych. Coś się dzieje, doznajesz emocji lub pozyskujesz wiedzę (np. "Pod oko najlepiej przykładać surowy befsztyk"), składasz oświadczenie ("Uwielbiam cię..."), wyciągasz wnioski ("jednak nieskończenie wiele możliwości"). Ale sam dla siebie. Jak dla mnie, nic z tego nie wynika. Może istotnie, to miała być tylko prezentacja różnych fragmentów podmiotu, prężenie się dla podziwu. Żadnej syntezy tego nie widzę. Ale może miało jej nie być.
Trening. Wprawka.

[Maryla Stelmach]

dobry wiersz. pozdrawi am.