W jednych butach

[anastazja]

wiersz zapadł we mnie. bardzo dobry- refleksyjny i niebanalny:)

Adelo - miło mi bardzo, dziękuję

Smutne, ale prawdziwe, niestety...

Niestety, powtórzę Ewuniu (pozwolisz) serdecznie dziękuję.
Z pozdrowieniami

[Nilmo]

Pewnie mnie coś zamuliło bo nie rozumiem wiersza. Nie wiem o co i kogo chodzi i trudno mi się też z tym utożsamić.
Nie jestem też zwolennikiem upoetyczniania na siłę tego co jest proste.

jego oczy nie zaznały
twarzy anioła

Bo cóż to znaczy "nie zaznały twarzy"? Chodzi, że on nie widział anioła? To po co tak komplikować? Czy komplikowanie tekstu jest receptą na poezję? Lubię metafory kiedy autor unosi się nad niewypowiedziane, bądź chce celowo zataić przed czytelnikiem oczywistość, bądź to z lęku przed własnym zbytnim obnażaniem duchowym, bądź aby dać możliwość utożsamienia się z wierszem odbiorcom, nie identyfikując wyraźnie obrazu w miejscu , czasie czy osobie. Tutaj nie widzę potrzeby "zaznawania twarzy". Trochę mi to brzmi jak przeżycie powieki, czy doznania brwi.

Może innym razem. Dziękuję.

[anastazja]

Bo cóż to znaczy "nie zaznały twarzy"? Chodzi, że on nie widział anioła? To po co tak komplikować? Czy komplikowanie tekstu jest receptą na poezję?

Witaj Nilmo. Przepraszam, ale czuję inaczej: oczy nie zaznały twarzy anioła - wg mnie znaczy; nigdy, chciałam podkreślić przekaz.
Nie znały, wyobrażenie idzie w kierunku: kiedyś pozna
Być może się mylę.

Czy komplikowanie tekstu jest receptą na poezję?

Absolutnie, nie miałam takiego zamiaru. Jeśli tak to wygląda, jestem gotowa poprawić.

Dziękuję bardzo, za konstruktywną wypowiedź.

Pozdrawiam.