już nic

[jankowsiowy]

zanim wyczytasz mnie ze starych gazet
wykrzyczysz z Diory wypatrzysz w Rubinie
zaaranżuj spotkanie w załamaniu światła
póki nie pojawią się napisy końcowe

z wyhaftowaną ciążą nad dachami
- niedaleko jest deszcz i przestrzeń
pomiędzy kroplami na jeden wdech
wydech mieszka przez ścianę

w tym samym pokoju – już wiesz
co znaczy być ścianą licząc myśli przed snem
w warkoczu światła pod drzwiami
jak usta niedomkniętych

nigdy nie zauważałam twoich oczek
w moich pończochach ani dni spędzonych
na nadawaniu imion cieniom i dzieciom
wtedy gdy myliłeś piętra

zanim napiszesz naucz się czytać pomiędzy wersami
otwierać mi okno na ciało w apoteozie szeptu
bezdomnych snów pod wspólnym łóżkiem
kiedy osiągam najwyższy ze szczytów

gdy nieosiągalność w zasięgu ręki i ciernie
kładą się jak rżysko pod stopą wędrowca
który zdjął obuwie wsłuchany w preludium
na kosy wróble i dzikie gołębie

przez tyle lat hodowaliśmy w sobie maj wyrosła jesień
stapiając ołów z witraży zastygłych na siatkówce
a słowa krzepną i gęstnieje czas w próchniejących słojach
i już nic nie wybuchnie owocem nie nada imienia

[anastazja]

przez tyle lat hodowaliśmy w sobie maj wyrosła jesień
stapiając ołów z witraży zastygłych na siatkówce
a słowa krzepną i gęstnieje czas w próchniejących słojach
i już nic nie wybuchnie owocem nie nada imienia

wiersz o zwyczajnym życiu dwojga. wiersz smutny, jednak tak cholernie prawdziwy, że aż dreszcz mnie przeszedł, czytając. Wybrałam ostatnią, choć wszystkie są napisane pięknie.

Pozdrawiam

[Katrina]

Klimat ponury, ale piękny, nie brakuje tu wrażliwości poetyckiej.


Pozdrawiam

[Adela]

Wiersz trafia do mnie. Jest przemyślany, ma zaskakujące, świetne metafory.
Pozdrawiam serdecznie,
A.

[Patka]

Świetny wiersz. Rzadko kiedy jakiś wiersz mnie zachwyca jak ten tutaj. Pierwsza strofa dla mnie najlepsza. Nie napiszę nic konstruktywnego, przepraszam. Przez tekst się po prostu płynie, słowa są świetnie dobrane.

Pozdrawiam
Patka