Eksfoliacja

[Gloinnen]

Przeniosę nas w rozdźwięk, rozstrój
metafor. Zetknięcia
przywołały tylko magnetyczną
burzę, czas złamań.

Jak obrócić
i o ile stopni?

Obdarta z chłodu, doganiam
powidoki, odwrotność
prawdziwych barw.

Wiesz, ja nie chciałam
niczego zmieniać.
Rozdzielać syjamskich cisz.

Uszczelnienie muru niemożliwe;
pozostały wyłomy po słowach; zaognienia.
Przykładasz ucho, przyspieszony oddech
wypełnia rumowisko dymem.

Uciekam
w przepaść liczb urojonych.

Potrafisz nie wypuścić
z rąk?



____________________
Glo.

[lczerwosz]

wiersz na granicy szaleństwa

czas nie leczy
a pamięć nie wygasa


niezatarte pragnienia
raz po raz wzburzają się przeciw
chronicznemu nosicielowi

słowa niepotrzebne
wycierane o brudną gębę
pełną frazesów

jak głęboko zapaść się można
w ciszy niepoliczalnych win
skąd nie ma powrotu

zrobiłem z tego komentarza własny wiersz
L.

[lczerwosz]

Jeszcze tytuł:
złuszczanie, wycieranie, niszczenie powłoki?
Otarcie naskórka powodować może zapalenia, ale jest lecznicze, schodzą "niedoskonałości". Z kolei, tu może dochodzić do zbliżenia, uzgodnienia, "dotacia się" dwóch skonfliktowanych stron.

Przeniosę nas w rozdźwięk, rozstrój
metafor

Ale narratorka wyraźnie nie widzi drogi do porozumienia, sądzi, że za jej sprawa nastąpi rozdzielenie już uzgodnionych spraw.

Obdarta z chłodu, doganiam
powidoki, odwrotność
prawdziwych barw.

Zdaje sobie sprawę z odmiennego, nienaturalnego postrzegania świata

Wiesz, ja nie chciałam
niczego zmieniać.
Rozdzielać syjamskich cisz.

To jest najpiękniejszy fragment. Syjamska bliskość jest wymuszona. Okrutny los splata rodzeństwo, jeśli jest pokłócone, nie ma jak się rozejść.
Z drugiej strony interwencja medyczna, chirurgiczna - może przynieść śmierć. A na pewno zniesie stan aktualny, niejako naturalny dla tak połączonych istot, bo nie znają innego. Myślę, czym jest syjamska cisza. Spokojem, pogodzeniem się z losem, wymuszeniem. Zmiana, rozdzielenie tych cisz to ingerencja w ich intymność, w niepojęty dla innych związek.

Jak obrócić
i o ile stopni?

Czy bohaterka wiersza ma jakieś specjalne, cudowne narzędzie do zarządzania światem, nawet tym najbliższym. Pokręcić gałką i nacisnąć guzik. Niekoniecznie w dobrym celu.

Uciekam
w przepaść liczb urojonych.

To ucieczka w swój prywatny niezrozumiały dla nikogo świat albo i nicość.

Potrafisz nie wypuścić
z rąk?

Do kogo to pytanie. Może do siebie. Czy ja potrafię nie wypuścić z rąk czegoś bardzo ważnego, w sytuacji w której się znajduje, może nastąpić całkowite załamanie i wszystko wyleci z rąk. Albo pyta partnera, który się pojawia, jako prześladowca, przed nm stale ucieka, buduje mur. Ale z drugiej strony on jest potrzebny potencjalnie do kontynuowania jakiegoś wspólnego dzieła, była bardzo blisko. Ale sama się czuje winna, rozdzieliła. Nie do końca chciała. Nawet jak związek polegał na wspólnym milczeniu i był (jakby) wymuszony przez naturę (sjamskie cisze).
Czy wini siebie za to?

[Gloinnen]

Jeszcze tytuł:
złuszczanie, wycieranie, niszczenie powłoki?

Eksfoliacja to także rodzaj erozji, spowodowanej naprzemiennym nagrzewaniem i ochładzaniem się skały.
Chciałam pokazać właśnie taką erozję, destrukcję psychiczną, wywołaną skrajnie odmiennymi stanami duszy. Na zmianę - chłód i rozpalenie. Przecież człowiek jest poddawanym działaniom różnych, skrajnych temperatur. Oczywiście mam tu na myśli interakcje międzyludzkie.

skonfliktowanych stron.

Raczej nie myślałam o konflikcie, tylko o dezintegracji, albo o rozregulowaniu się mechanizmu (mechanizmów) obronnych.

Myślę, czym jest syjamska cisza. Spokojem, pogodzeniem się z losem, wymuszeniem. Zmiana, rozdzielenie tych cisz to ingerencja w ich intymność, w niepojęty dla innych związek.

Dobrze kombinujesz.
Syjamskie cisze - to symbol statusu quo.
Pomyśl też o maskach, które nieraz są z nami zrośnięte. Rozdzielanie, zrywanie - to bolesny proces. I niebezpieczny, ryzykowny. Wróć do tytułu. Już to widzisz?

Do kogo to pytanie. Może do siebie. Czy ja potrafię nie wypuścić z rąk czegoś bardzo ważnego, w sytuacji w której się znajduje, może nastąpić całkowite załamanie i wszystko wyleci z rąk. Albo pyta partnera, który się pojawia, jako prześladowca, przed nm stale ucieka, buduje mur. Ale z drugiej strony on jest potrzebny potencjalnie do kontynuowania jakiegoś wspólnego dzieła, była bardzo blisko. Ale sama się czuje winna, rozdzieliła. Nie do końca chciała. Nawet jak związek polegał na wspólnym milczeniu i był (jakby) wymuszony przez naturę (sjamskie cisze).
Czy wini siebie za to?

Idź raczej w kierunku odkrywania, odsłaniania drugiej osoby - wbrew jej woli. Bo to jest właśnie eksfoliacja.
Można kogoś przeniknąć, obnażyć, zdemaskować (metafizycznie) - i co dalej? Co zamierza z tym zrobić adresat? Z tą odsłoniętą żywą tkanką? Czy zdaje sobie sprawę z procesu, jakiego stał się siłą sprawczą?

Pozdrawiam i dziękuję za wnikliwą analizę.


Glo.

[lczerwosz]

wiedziałem o erozji, ale jednak złuszczanie skóry było dla mnie lepszym rozumieniem tytułu, sama mówisz, zrywanie masek. To jak zrywanie opatrunków razem z naskórkiem i przyklejonymi włoskami.
Nie ma miejsca w wierszu o ustawicznej zmianie temperatury, o huśtawce nastroju, zatem erozja temperaturowa - ta hipoteza wydaje się do niczego.
A jednak nie ma także w wierszu odsłaniania, zrywania masek.
Ale jest zwrotka:

Uszczelnienie muru niemożliwe;
pozostały wyłomy po słowach; zaognienia.
Przykładasz ucho, przyspieszony oddech
wypełnia rumowisko dymem.

wyraźnie mówi o konflikcie, o próbie odgrodzenia, odseparowania. Rozdzielenie syjamskich cisz. Chociaż w celach leczniczych, to jednak gwałt chirurgiczny na żywych organizmach i to grożący śmiercią. Piszesz, że to status quo. Istotnie, pewnie pomiędzy stronami doszło do wymuszonej ugody, choćby na okres nocy. Jak w wojnach średniowiecznych, po zachodzie słońca nie wojowano.
Stale myślę, co PL chciała obrócić i o ile stopni. Wyglądało na taki budzik do gotowania jajek, trzeba nastawić gałką. Albo raczej ustawić piekarnik nowej generacji na temperaturę, czas, funkcje specjalne.
Nadal nie wiem, czego nie należy wypuścić z rąk. Może jest jakaś wspólna wartość, której nie wolno zgubić, nawet jeśli PL ucieknie w przestrzeń liczb urojonych.
Wiersz zawiera niezwykły ładunek, albo ładunki, ale wydaje mi się coraz mniej spójny i logiczny. A zupełnie nie przystaje do tego, co o nim piszesz pod wierszem. To jak u psychologa, co innego pacjent mówi o sobie a inaczej wykazują testy i pomiary. Ale taki rozziew jest także diagnozujący i informatywny.

[Mirek]

pozostały wyłomy po słowach; zaognienia

Glo ja te zaognienia bym wywalił powodują lekki przesyt no i jakoś mi nie korespondują z murem
wiem (chyba) o co idzie ale psują troszkę obraz moim zdaniem