zapomnij

[agusia77]

zapomnij o tym że byłem
jedyną kiedyś twą myślą
kosturem odgoń niepewność
przypudruj uśmiechem refleksji

zamieszkaj w oczach dziecka
zdrewniałym konarem rodu
przyłóż ucho do wnętrza
rozpinanego świtu

na tylu barwach i nutach
traw pachnących pościelą
nie ma mnie tam choć dzień i noc
wciąż chodzą tam piechotą

niosąc w sobie miasto
stające na palcach by podglądać
jak w narkotycznym transie
stroi się istnienie

w oku o tysiącu źrenic
łączącym źródło z deltą
fastrygą cienia pod którym
drewniany Chrystus wypuścił liść

pochyla się nad wodą
dokleja kalendarzom kartki
spójrz – pasują jak ulał
w ramionach śladów na piasku

[Gloinnen]

Odnoszę wrażenie, że trochę się pogubiłaś wśród obrazów, pomiędzy dążeniem do oryginalności, a przekombinowaniem w metaforach. Niektóre obrazy bardzo ładne, np.

kosturem odgoń niepewność

zamieszkaj w oczach dziecka

Te dwa wersy (pomijając pretensjonalne według mnie "pudrowanie cieniem refleksji") - pokazują (w mojej ocenie) rozdarcie pomiędzy starością a młodością. Z jednej strony mamy człowieka dojrzałego, naznaczonego doświadczeniami, z drugiej - pragnienie powrotu wstecz do dzieciństwa. Jakby się czekało, że stanie się cud, bo to taki piękny okres w życiu, gdy wszystko jest świeże, w duszy nie brakuje odwagi i zapału.

na tylu barwach i nutach
traw pachnących pościelą

To też jest piękne. Tak, jakby przyroda, natura, była domem, w którym można poczuć się błogo i bezpiecznie. To pasuje do "podróży wstecz", już nie cofanie się we własnej biografii, ale w historii ludzkości - od cywilizacji do harmonijnej koegzystencji z naturą ("złoty wiek"?)

dzień i noc
wciąż chodzą tam piechotą

niosąc w sobie miasto

Miasto symbolizuje kulturę. Ludzkość niestety wyrosła z pierwotnej szczęśliwości. Funkcjonuje w innych realiach i przenosi je w sobie dalej, nawet, jeśli jest zdolna do generowania kolejnych utopii.

drewniany Chrystus wypuścił liść

To również mi się podoba. Tak, jakbyś chciała powiedzieć, że Bóg, czy też boskość, wykraczają daleko poza ludzką umiejętność przedstawiania (za pomocą figur, świątków). Ich obecność realizuje się właśnie w przyrodzie. Siła sprawcza, ożywiająca świat, drwi sobie z ludzkiej wizualizacji Boga, jest w stanie ją zniszczyć, przetrwać i zatriumfować. Jeszcze nie teraz, dopiero, gdy świątek stanie się na powrót drzewem. Podobnie chyba jest z tym problemem człowieka, pozostającego w stanie zawieszenia między zmierzchem a świtem cywilizacji. Jakie przemiany, metamorfozy dane będzie przejść ludzkości, aby wyzwoliła się z budowanych przez wieki kulturowych szablonów, społecznych klatek? Ale może to byłby powrót do raju - nierealny przecież...

Wracając do samego wiersza i spraw technicznych, zastanowiłabym się nad próbą uproszczenia pewnych fragmentów.

Pozdrawiam,


Glo.