Luminoskopia

[Marcin Sztelak]

Miejskie światła pod podszewką rzeczy.
Zwiastowanie.
Nikt go nie chce, nawet za dopłatą.
Latarnie szczerzą mordy.

W ciemnych zaułkach jest piękniej.
Kocie łby przetarte, a na spodniach łaty.
Krok wyrównany.

Czekamy na listy kondolencyjne, z wyrazami.
Wulgaryzmy i pornografia.
Nogi bolą od nocnych poszukiwań
arki, Graala i innych przedmiotów.

Skarby zagrzebane w warstwach śmieci.
Wysypisko.
Aż by się chciało: pax siostry i bracia.
Ale tylko ściska we wspólnym
dołku.

Gasną, miarowym rytmem.
Requiem.

[Gloinnen]

Diagnoza rzeczywistości, ale raczej bez pogłębiania. Obserwujesz, rejestrujesz, choć jeszcze nie wiesz, co to wszystko ma oznaczać.
Co to za życie, co to za świat?

Miejskie światła pod podszewką rzeczy.
Zwiastowanie.
Nikt go nie chce, nawet za dopłatą.
Latarnie szczerzą mordy.

Prześwietlanie sumień i mentalności. Przewrotne, złośliwe.
I kryzys sacrum - pierwsza chyba refleksja, coś, co się najbardziej rzuca w oczy. A co za tym idzie - kryzys nadziei.
Jakbym widziała te abortusy. Złudzenia.

W ciemnych zaułkach jest piękniej.
Kocie łby przetarte, a na spodniach łaty.
Krok wyrównany.

Ciemne zaułki ---> mogą wiele oznaczać. Dusze (te pozbawione wewnętrznego światła, wiary, stałych wartości, punktów odniesienia).
A także wszystkie ślepe uliczki cywilizacji, którą ja bym tutaj widziała jako źródło degrengolady umysłu, przede wszystkim. I tego, co kiedyś nazywało się Dobrem, Prawdą, Pięknem. Triada platońska straciła siłę nabywczą. Nawet peel woli mrok, bo wrósł wszystkimi korzonkami ego w postmodernistyczną pustkę.

Czekamy na listy kondolencyjne, z wyrazami.
Wulgaryzmy i pornografia.
Nogi bolą od nocnych poszukiwań
arki, Graala i innych przedmiotów.

Znów podjęty motyw szyderstwa ze świętości. Wynika to chyba z koncepcji, że sacrum nie jest czymś transcendentnym, ale tak naprawdę to jedna z ludzkich projekcji, fantazmat, który nie istniałby bez świadomości zbiorowej. Dlatego też ogólny kryzys, dehumanizacja, przekłada się na inwolucję sacrum właśnie. Szukanie symboli jest skazane na porażkę, bo one nie istnieją, gdy wspólnota neguje to, co się za nimi kryje.

Dalej wiersz nie mówi już niczego nowego.

W telegraficznym skrócie tak go zinterpretowałam. Mam podobne obserwacje odnośnie tego, co za oknem.

Pozdrawiam,


Glo.