Maniowy

[Gloinnen]

Ręce nabierają sinoniebieskiej barwy,
od długiego zanurzania w wodzie, wodzenia
palcem po odbiciach olch i świerków; górą
wiatr przesuwa wyblakłe żagle.

Widok na zaporę
zdrapany z widokówek, przeniesiono
w czasie, na lepsze miejsce. Domek przy domku,
maleńkie ogródki, logotypy; z góry widać
lepiej, marszczony szyfon, głębię do której
jeszcze nie dorosły sękate kije. Zbyt krótkie
aby dotknąć dna, odnaleźć ojcowiznę
pod migotliwą powierzchnią. Opłotki, chałupy,
połamane łóżka, puchną i murszeją, nasiąkają
chłodem.

Na przychaciu rosła frasobliwa wiśnia,
teraz wiatr zmienia dioramy, odkleja chmury od pierwszego
planu; pod spodem makieta wioski, za szybą, za
pamięci.



____________________
Glo.

Na przychaciu rosła frasobliwa wiśnia,
teraz wiatr zmienia dioramy, odkleja chmury od pierwszego
planu; pod spodem makieta wioski, za szybą, za
pamięci.

[atoja]

Ciekawie...
Ta wioska miała szczęście, że prawie w całości została przeniesiona (łącznie z nazwą) na Gorce.
Natomiast Solina została pod wodą...
Exodus tysięcy ludzi trwał kilka lat.
W zielonej dolinie zostały tylko kikuty drzew, resztki piwnic i fundamentów.
Cerkiew w Solinie rozebrano, oznaczono każdy element i wywieziono. Potem od nowa poskładano. Dziś można ją podziwiać w sanockim skansenie.

[lczerwosz]

głębię do której
jeszcze nie dorosły sękate kije. Zbyt krótkie
aby dotknąć dna, odnaleźć ojcowiznę
pod migotliwą powierzchnią.

Ten fragment jest poezją, reszta bardziej sprawozdaniem.

wiatr przesuwa wyblakłe żagle.

Wyblakłe żagle są za banalne. Podobnie jak to, że je wiatr przesuwa. Dlaczego nie po prostu białe. Ich wyblakłość wynika z długiego pozostawania w słońcu, czy ze znudzenia i utraty emocjonalnej więzi. Ale nie znajduję odpowiedzi, dlaczego by miało tak być i jedno i drugie.

Opłotki, chałupy,
połamane łóżka, puchną i murszeją, nasiąkają
chłodem.

Jeszcze wiele można wymienić sprzętów zostawionych, puchnących, murszejących, nasiąkających. Lista. W tym nie ma drugiego dna jednak. Mimo, że zanurzone to głęboko w wodzie, a po powierzchni tylko to opisujesz, czyli płytko. Z jednym wyjątkiem, że nasiąkają "chłodem" a nie wodą, co aż wzdryga. A chłód to, po pierwsze, zimna woda, ale, po drugie, brak emocji. Zapomnienie. W tym bym kierunku powiódł. Tam czeka poezja

wodzenia
palcem po odbiciach olch i świerków

a to jest bardzo ciekawa obserwacja. Tylko, że dotknięcie tego widoku, poruszenie wody, widok ten psuje. Pieszczota powierzchni wody jest trudniejsza niż zwykłego lustra. A i głębia bardziej niż podatna, wciagąjąca a zwodnicza.

Na przychaciu rosła frasobliwa wiśnia,
teraz wiatr zmienia dioramy, odkleja chmury od pierwszego
planu; pod spodem makieta wioski, za szybą, za
pamięci.

ten fragment mógłby być miniaturą, razi "makieta wioski" bo zbyt architektonicznie, planistycznie. "Za pamięci" - lepiej niż w tym kontekście mogło być "ku pamięci", gdyż przywołuje myśl, że przeszłość istnieje tak długo, jak o niej pamiętamy.

Ale to jest materiał na wierszy wiele.
Pozdrowienia do gór, do Ciebie
L.